«Son galego»

​ Din que o día ten vida própia e que a noite hai que dar-lla.

Así atopába-me de madrugada, tentando sintonizar algunha canle pola radio que fixese práctica a devandita hipótese.

Non quería oíres música, mais por algúns intres mantiven unha emisora de clásca. Creo que estaban a botar a “Traviata” (segundo o locutor é unha ópera dun compositor italiano do século dazanove, seica chamado Verdi).

Aborrecía-me… Sentín que aínda non había vida de abondo. Recorrín novamente o dial até que oín que falaban coa suficiente nitidez como para entende-los. Nun principio, conformei-me con sentir-me acompañado, coma se alguén estivése-me falando.

E ben que o estaba.

Comezei a prestar atención ao que, entendín, ían contando os oíntes. Estes chamaban ao programa e contaban máis ou menos os que lles petaba. Opinaban sobor dalgunhas cuestións ou temas de actualidade ou mesmo sobor das própias histórias contadas por outros oíntes e, éstas histórias, son as que máis íanse sucedendo nas ondas.

Até que chamou unha muller que ía contando que o seu home facía pouco tempo a deixara con dous fillos, unha carga económica insoportável e sen ningún tipo de explicación. Entón caín na conta de que era a miña dona – ex – quén estaba a falar, dando a coñecer a nosa situación, queixándose – non sen razón – de todo o dano que lle fixera i estaba a facer-lle.

Rematou a muller e, de seguido, un home que de seguro era meu irmán, denunciábame de non ter-lle emprestado axuda económica cando a necesitou, alegando eu, que non podía facer fronte a tal empréstimo a sabendas de que estaba podre de cartos.

Logo, recoñecín a voz dalguén que semellaba a dun amigo esquecido, que estába-me a reclamar un par de “Long Plays” de “Deep Purple”; entón, unha señora que, parecéu-me era miña nai, botába-me en cara, novamente, toda a dor que lle infrixira a miña ex e, non só iso, senón que revelaba a verdadeira razón do meu comportamento: a miña suposta crise de identidade sexual. Ata creo que o meu pai intervíu, lamentándose da soedade na que vivía, que dende facía moito tempo ninguén intersábase por él, nen sequera os seus própios fillos. Ninguén lle chamaba, ninguén dél lembrábase.

Entón, deixei de escoitar. Até creo que de oir.

Non podía ser. Non daba crédito. Casique tódolas persoas coas que mantivera algunha relación, estábanse a xuntar nesa mesma madrugada e nese mesmo programa de radio para falar de mín.

Non, ben sabía eu, que non era así.

O que estaba acontecendo é que, aquelas histórias, facían-me relembrar pecados pasados, máis, pola miña parte, que xustificados. Non era dabondo, non. Crín que estaban esquecidos, que os tiña soterrados. ¡Pois non!, ¡Alí estaban!, coma vellas pantasmas. Non só eran histórias miñas, eran contos de todos nos, marmexándos coma un relembro que nos aterra só con enfrontarmos a aquelas pasaxes da nosa vida das que nos agochamos con absurdas xustificacións, cobardías, mentiras e manipulacións que sabemos que só son un engano.

Un engano a nos mesmos e aos demáis.

Esa madrugada, entón, esa noite cobrou vida de verdade. Tiña todo o que ten que ter unha vida: até o medo. Medo a mesma, medo a hoxe, a mañán e, sobre todo, a ónte. Medo a verdade, a nos mesmo, ós demáis, a todo. Medo a ter medo. Medo a non té-lo. Medo a non poderes atopar unha axeitada xustificación que nos agoche de todos esos medos. Unha xustificación que, no meirande dos casos, non vai a ningures…

Seguín escoitando a radio e as histórias íanse sucedendo, e penso que, de todas elas, tras unha breve refrexión, xustifiquei-me…

Quería ter vida… pero sen medo.

“Xustificándo-me”

rpm '07

Euskadi-Galiza, novembro 2014