top of page

L. S. D.

Poemario

Lembranzas Sen Dono

Título orixinal de Juan Manuel Pérez Porto

* * *

 

Rubens Pintos Martínez

     

     

 

 

 

 

      Veño do país da choiva eterna. Veño da fin do mundo, da Fisterra. Son de onde a auga muda a eternidade en saudade e a saudade en nostalxia perenne. Veño da máis fermosa terra que a natureza, no seu infinito saber, puido parir. Veño da pedra e o vento do norte xélido e eterno. Son do país que os homes chamaron Gallaecia. Son da terra que os Deuses quixeron chamar Eternia. Son das terras altas da Zeltia, do fogar de Breogán.

      Son mestura de terra e lume, ar e auga, morte e vida, costa e maradentro, esculpido nos meirandes e altos penedos terreais de escusas porcinas e canibalismo, de matanzas e sexualidade dos currunchos sen fin, silvestres e inhóspitos, máis aló do horizonte, da por do sol e da fin do mundo coñecido a carón de «Avalon», derradeira viaxe de «Artorius O Valedor».

      Son do país bicado por dous mares. Atravesado polo noso Miño, as celestes terras de brancas profundidades, símbolo e cores da nosa bandeira. Son dos lares chamados Iria-Flavia, das lendas de barcas de pedra e campos estelares, da Santa Compaña e Santiago Matamamoros, das Meigas e meigallos, da morte e o infinito. Veño de onde a terra tínguese de todas as gamas do verde que se mesturan por entre as fragas e salcedas, os soutos e os outeiros. Cruzo ríos, subo lombas, baixo terrapléns. Son incansábel. Son camiñante na terra dos camiños: os fondos e frondosos, anchos e estreitos, longos e curtos, santos e terreais, en compaña ou só, pero sempre chego … nunca abandono … e aínda que ninguén saiba se vou ou veño, se subo ou baixo, eu, abofé, sei-no. Son da terra dos castros, as citanias, do Aloia, de Santa Tegra e os Ancares, son combatinte do día do Medulio. Son curmán do horizonte, irmán bretón, fillo dos celtas.

       Fico entre os homes de voz rouca coma o roncón da nosa gaita, dos ledos femininos sons das muiñeiras, das brincadeiras notas do pandeiro, das risas con retranca. Son da terra das cantigas, de Rosalía, Follas Secas, Arume dos Pinos e Pondal, de onde a melancolía múdase en fala e a fala no meirande saber popular. De aló onde as musas véñense a inspirar e preñar da nosas músicas, de onde os poetas de verbas claras acadan debuxar a nosa Catedral e o pintor de limpos ollos erguidos describe o noso sorriso de Mona Lisa, que aos homes de lonxanas terras tanto lles fai dubidar. De aqueles que non nos entenden nin atenden.

      Moro perante as pallozas dos Ancares, os lenes outeiros de Tras-Dos-Montes e Terras de Trives, o val da Louriña e Terra Chá. Percorro o Camiño Santo entrando polo Pórtico da Gloria de Cebreiro ou Portugal, feito de prata ou a carón do norte sei que o meu camiñar é real. Son das terras Xacobeas, que só no seus lares podes acadar o Xubileu e dos seus homes santos a Compostela. Son peregrino, atraveso o mundo coñecido pola súa arteria principal. Veño do mesmo corazón da cristiandade, terra do eterno descanso do irmán carnal do mesmo Cristo. Son do país tocado pola man de Deus, sendo, as cinco Rías, altas e baixas, testemuña da meirande creación celestial.

      Percorro a miña terra ao lombo de meu branco cabalo de escuma de mar ferrado en infernais curros entre empanadas e romarías, gaiteiros, santos milagreiros e Virxes curandeiras, poxas, misas e novenas, xantares e grolos de viño, dende a Mariña á Serra do Galiñeiro, da grega Tyde á Terra Chá e os cantóns ferroláns, emulando a «Junnius Brutus, Gallaiscus (O Galego)», que abrallado contemplou a morte a cotío do sol, engolfado pola Mar Océana, alumeando as irmás terras da «Atlántida».

      Son irmandiño, dono dos Pazos de Ulloa, agóchome nas tebras da luz e amósome nos claros das sombras. Galeguizo Galiza, sendo galego, exercendo de galego. Son Suevo, vasallo de Hermerico, sucesor de Karriarico, nobre señor do Reino Bracarense. Teño sangue Bretoa, fala lusitana e corazón galaico. Son enxebre. Son un home do norte, que abriga no seu interior o sol que non ten fora. Son amante das máis belas mouras que moran no alto dos castros, louras doncelas de longos cabelos e limpa mirada, meigas dos feitizos namoradizos, meniñas elas feitas para amar. Durmo baixo todas as lúas da miña terra: a do mar de fondo, a crecente, a minguante, a da xaneira, a dos meigallos, chea ou nova, a que me namora, e deixo que o cansiño son da poalla me berce cos seus arrolos. Son das terras do oeste, dos días que sempre van na procura da luz, onde o sol sempre vense a deitar.

      Son pirata de terra e contrabandista de mar, valente guerreiro, disciplinado soldado e astuto estratego que, armado cun candil e pacientes esperas, agochado entre tebras e brétemas, encalo en calquera das rías o máis forte e grande navío militar, e tanto me ten que sexa nas altas ou baixas, «planeo» nelas en longas ou curtas excursións a velocidade de lóstrego, coñecedor sen parangón das Illas Atlánticas, entre as que desaparezo sen que ninguén me poida atopar. Ou boto das Sacras Terras Sampaias ós Galos Dragóns Imperiais e reconquisto toda conquista invasora ou moral, mortal ou inmortal.

      Veño do país dos feitizos, de terra meiga, de un só Deus e de ningún en particular. O país do Apóstolo e de discípulos de Baco, do bota-fumeiro e o alambique, das sagradas hostias e das bolas de pan. Vivo coa esperanza da vida eterna e da morte en Teixido. Non me amedrentan as tebras máis aló de tódolos santos e a fin do ano, porque sei que axiña chegará o día da luz e o nacemento e que, co vindeiro Entroido, todo rexurdirá. Son das terras dos conxuros da Queimada, remedio de mal de ollos, espanto dos malos espíritos, lume das Santas Campañas, purificadora das nosas ánimas. Báñome en fontes de clara auga morma ou entre catedrais, en quentes termas ou frescas pozas, entre lampreas e salmóns ou medusas e arroaces das frías e bravas augas da Mar Océana.

      Son das terras Sacras e do viño ribeiriño, do Albariño arousán, dos caldos de Valdeorras e Amandi, do Condado e O Rosal. Moro entre as xentes de bo xantar, de padal fino e dente afiado, de sardiñas e pan de millo, de polbo e cachelos, de pan de broa e cunca de caldo. Veño de onde o marisco convértese en xantar de Deuses, despois de almorzar co leite da pinta ou marela e, de segundo, un chuletón «dakilo» de rubio boi manso.  

             

      Son mariñeiro, navegante máis aló dos setes mares, alén de Terra Nova, dos cabos de Boa Esperanza e de Fornos, das depresións do Gran Sol, dos furacáns e calmas pacíficas. Veño do país da Boa Nova dun novo mundo, onde tantos dos nosos irmáns finaron na procura das «Américas». Son «Gallego» na Arxentina, «Español» para os meus veciños. Son canteiro, afiador e «paragüero». Son labrego. Labro o meu destino de terra adentro cara o mar, e, sen seres profeta na miña terra, en calquera lar do planeta pódesme atopar.

      Son ancestral coma o druída vido da Vía Láctea por mor do nosos castros, «menhires» e «crómlechs», até arribar a fin dunha viaxe alegórica de cara a morte rexeneradora, inspiración mística e artística de musas meigalladas irresistíbeis a Román Polanski e outros cinéfilos creadores de «O Conde Orloff e Os Náufragos Da Morte». Deito-me os luns o sol lendo a Farruquiño e a súas Odas ao «Hombre-Cerdo».

      Camiño. Camiño tanto que emigro. E nesa longa viaxe só levo dúas mudas na maleta: saudade e morriña. Saudade dos meus e morriña da miña terra. Só deste xeito relembro con orgullo o que son:

                   Son Galego, son universal.

Oda a Galiza

rpm’12

Alguien dijo que la amistad es una de las grandes bellezas del mundo

¿Qué es para ti la amistad?

Camiñando nun soño

vin un home esperto

que non quería soñar,

porque estaba perto

dunha felicidade soñada,

chea de realidade.

Es como un ser venido de otro mundo. Todo en ella sale de lo normal y contrasta con los patrones que nos formamos de las personas. Es seria y divertida; apasionada y fría; orgullosa y modesta; tímida y osada… Una pura contradicción en perfecta armonía.

   Todos somos inferiores a ella. Sé que lo soy, pero no me preocupa ni me amarga. Por lo contrario: me siento orgulloso de que entre todos los hombres de este mundo, me escogiese a mí. A menudo, los problemas en el matrimonio vienen porque se convierte en una lucha por la supremacía… En nuestro caso, no. Yo reconozco que es superior a mí, pero al propio tiempo es lo suficientemente inteligente como para dejarme el papel importante… Ante los extraños, yo soy el que habla, yo soy el “brillante”, aunque a menudo mis opiniones provengan en realidad de ella. Se limita a escuchar e incluso se diría que…

 

«Declaración de Principios

Chega o tren e párase.

Baixa xente e outra agarda para alombar.

 

«Meus queridos pais voume,

quérovos, pero voume.

Non tendes neno esta noite».

 

Unha aperta forte

dun home baixote;

outra dunha naiciña

que era o que tiña.

 

«Non chores amigo,

que as túas verbas están comigo».

 

O pito, as bágoas,

as voces que non saen,

o corazón que rebenta,

o pano que xa está cheo…

O primeiro pé no derradeiro paso:

Como non somos capaces coas verbas,

entón, erguemo-la man

para dicir, Adeus!

 

O pito, arrinca o tren.

A modiño, pita.

A luz artificial do facho,

sos na estación,

porque non son capaces coas verbas,

estes, erguen a man

para dicir, Adeus!

Lonxe, lonxe…

xa está, desapareceu.

 

A despedida

rpm ‘81

Nada troca, só dáste conta;

faste home ou muller.

Chega a primavera e peta:

as flores vanse recoller.

 

Aló, o lonxe, a longa recta.

Mais eu quixera saber

o xeito de acada-la súa meta.

Por que un neno chora o nacer?

Por que vai ter que mama-la teta

e durme o anoitecer?

 

O avó dixo que a súa neta

é un anaco de muller,

que a súa vida non pode ser esta,

e que se o puidera ser.

Mais agora, ao mellor é unha aperta,

ou unha labazada pode ser.

 

Nada troca, só dáste conta;

ti habera-lo de coñecer.

Chegou o outono e non peta:

as follas vanse barrer.

Nada troca

rpm ‘79

He dicho que la luna está cerca

y que el sol se aproxima.

He dicho que la humanidad se aleja.

 

He visto un perro muerto,

mi sobrina vivir,

mi hermano callar

y mi madre temblar.

 

He leído un asesinato

y que alguien era feliz.

He leído que pasaban hambre.

 

Sin embargo no he reaccionado.

Dolorido he contemplado,

pecado, boquiabierto,

como pasmado.

Tampoco he criticado.

 

Me han enseñado que dios existe

y dos más dos son cuatro.

Me han enseñado educación cívica.

 

Mas yo he aprendido:

que la luna está cerca por haber muerto el perro,

que mi sobrina vive si el sol se aproxima,

que la humanidad se aleja:

por mi hermano callar,

por mi madre temblar,

por leer un asesinato,

por estar hambriento.

Alguien era feliz.

Dolorido, he contemplado,

pecado, boquiabierto,

como pasmado.

Lo he criticado.

 

Balance

rpm ‘83

Choro, abrazo, aclamo,

que fixen, eu,

para sufrir este castigo.

Mentireiro, impreciso

estou mal ferido.

Meu interior berra,

meu corpo treme,

miña alma chora.

 

Farei escenas que non me conveñen?

Estarei tolo! , pregunto?

Quizais chamo a porta;

a porta dos feridos, mutilados e inválidos

ou, ao mellor, dos soños.

Dos soños lembrados, feitos i esquecidos.

 

Vexo máis lonxe que ti.

En troques, non atopo o fondo,

como na praia mirando o mar;

o mar despexado, limpo e profundo.

 

Velo por ti,

velo por min,

velo polos dous.

 

O Berro

rpm ‘81

Alguien dijo que la amistad es una de las grandes bellezas del mundo

¿Qué es para ti la amistad?

 

***

 Camiñando nun soño

vin un home esperto

que non quería soñar,

porque estaba perto

dunha felicidade soñada,

chea de realidade.

Repugnancia de entes,

ratas pestilentes,

¡insúlteles!

y no se inmutarán sus seres.

Cerebros dementes

que presumen de intelectuales,

ilustrados en las «teles»,

observados por las gentes

como personajes importantes.

Rúbricas imponentes,

impregnadas en papeles,

informando que los obuses

son de raza, nucleares.

Analizando las anteriores,

no pueden ni podrán ser males peores.

Creer en esos entes

es cosa de dementes,

porque en ellos no busques

de los mejores valores,

que tan sólo hallarás viles rencores.

Niños y mujeres,

ancianos y hombres,

nosotros somos las plebes

que coreamos a voces:

¡Fuera cumbres!,

¡fuera nucleares!

 

Líderes y actores,restos de peleles,

       que en sus momificadas mentes         aguardan en sus celdas militares

como aterrados y manejados monigotes,

predicando no verdades,

fingiendo ser los mártires.

Si no se labran soluciones,

rehusando de dichos ladrones,

¡fuera ilusiones,

si vienen nucleares!

Moriremos jadeantes,

escupiendo maldiciones

sin tener explicaciones,

por no reparar en razones.

 

Cumbres

rpm ‘85

Llegaste del nuevo continente

para acogerte en el decadente.

Tallaste en tu madera,

haciéndolo a tu manera,

mi rostro muy sonriente

y bien poco decente.

Me hablaste de tu América,

de forma muy amena,

diciéndome como es su gente

y lo que se topa en su mente.

Tu palabra es verba sincera,

tu persona es nobleza.

Eres grande entre la gente

y tu corazón nunca miente.

A un amigo dejas huella,

cuando regreses a tu América.

Siempre estarás presente

por lo que hiciste en tu ambiente.

Haré todo lo que pueda,

graficándote en mi poema,

para que todo leyente

sepa que tú, Nelson, eres diferente.

 

Nelson

rpm ‘85

Onte tiven un soño,

un soño de neno.

Soñei que tiña,

que tiña un macaco,

un macaco pequeno.

Soñei esperto,

esperto nun soño.

Soñei de día

e de noite nun trono.

 

Se este soño fora…

fora o que fora,

unha máxima verdade,

unha mentira pechada,

una misa cantada

ou o funeral da inquedanza.

Se este soño fora…

fora o que fora,

non teríamos máis verdade.

 

Daba respostas,

non facía preguntas.

De fronte ou de costas

espantaba as dúbidas.

Tiña ledicia,

ningunha malicia.

Unha caricia

con moita pericia.

Facía cousas…

 

Onte tiven un soño,

un soño de neno.

Non foi un pesadelo!

Xa dixen que tiña,

que tiña un macaco,

un macaco pequeno.

Tan só foi iso,

un soño,

un soño de neno.

 

Un soño de neno

rpm ‘89

Fun o outro día por alí

e atopei a porta pechada.

Nono sabía se forzala

ou dar media volta.

Voltar para o meu lar,

aló onde me poida encerrar,

onde ninguén me poida ver chorar.

 

Escollín ficar alí,

ó pé da porta.

Da porta da esperanza,

a porta da confianza.

A esperanza de voltarme á atopar,

a confianza de poder falar,

onde todo o mundo terá que chegar.

 

Mirei por alí,

polo ollo da pechadura.

O que vin foi a fermosura

da lembranza que perdura.

Voltei para o meu lar,

para os meus poder contar

e, sen chorar,

o que sempre hei de lembrar.

 

A porta

rpm ‘89

Coñecín un certo tempo,

cando o inverno

era inverno

e a primavera

 no seu momento,

pois, coñecín un anano,

«anano do tempo»,

o seu apodo,

menos cando era,

«anano alto».

 

Pois, vin neste certo tempo,

o que o anano,

o moi cocho,

o que debuxaba,

só, no seu cuarto.

Debuxaba, o pequeno,

no tempo sen tempo,

sempre moi ledo,

unha muller núa

e, con que acerto!

 

Collía todo o tempo,

o noso anano,

máis no inverno

que na primavera,

para tal invento.

Sorrindo coma un neno

que ten moito papo,

ríndose do mundo

porque o que tiña

estaba preto.

 

O que tiña o anano

era moito tempo,

e debuxando

esa muller núa,

era ben certo

que «anano do tempo»

xa non era dono

do seu soño:

pola muller núa,

polo seu reto.

 

El facía que o tempo,

fose moi ameno

neste inverno

ou na primavera.

Sempre esperto,

debuxaba o anano

o seu pasatempo

sen ningún medo:

a súa amada

naquel momento.

 

Rematou aquel inverno,

ficou naquel tempo,

o tempo ledo!

e a primavera

no seu momento.

Daquel xeito, naquel tempo,

o noso anano,

xa rematando

esa muller núa,

púxoa no peto.

 

Púxoa no peto do tempo.

Tempo de inverno,

tempo ameno.

E na primavera

ten o acerto –

coma tivo o anano –

de ir debuxando,

nun tempo ledo,

unha muller núa

con moito xeito.

 

A muller núa do anano do tempo

rpm ‘89

Dúas rapazas atopáronse na fraga.

Unha era guapa,

a outra era fea.

A guapa era alta,

pequena era a fea.

O vestido da guapa

era da cor da prata.

Brillaba, brillaba!,

soltando destelos

cando ela bailaba.

 

O vestido da fea

era feito de lata

e, brillaba, brillaba!,

soltando destelos

cando ela bailaba.

 

Daquela a guapa

ficou parada,

ollando os destelos

que o vestido da fea

tamén soltaba.

 

En troques, a fea,

baila que baila!

ríndose da guapa

que xa sen sorrisos

íase da fraga.

 

Pensaba, pensaba!,

sen dicir unha verba,

que os seus vestidos

da cor da prata,

soltaban destelos

ó igual que a lata.

 

A mesma faciana,

que a tiña moi linda,

sen os sorrisos

minguaba en beleza

e, dende a súa altura,

ficaba pequena.

 

Aló na fraga,

a fea seguía,

baila que baila!,

sorrisos, sorrisos!

facéndoa máis guapa,

sentíndose tan alta

como as árbores da fraga.

E, a súa lata,

soltaba destelos

da cor da prata.

 

Dúas rapazas na fraga

rpm ‘89

dioses0171.jpg

Cantas preguntas  hei de considerar

e cantas verdades hei de calar?

Oh, meu Deus! , Ti que me podes falar,

dime a profundidade do mar,

como é que teño que pensar.

 

Cantas promesas hei de comezar

e cantas delas hei de rematar?

Oh, meu Deus! , Ti que me podes falar,

oh, dime! como hei de camiñar,

camiñar sobor das ondas do mar.

 

Cantas destas cousas hei de ollar

e cantas daquelas hei de trocar?

Oh, meu Deus! , Ti que me podes falar,

oh, dime! que verbas hei de usar

para que non me poida trabucar.

 

Oh, dime! , Ti vello lobo de mar,

dime, como é a bolboreta

que non deixa de brincar

no máis profundo da miña alma,

e o paxaro que só fai cantar

a sonata que sen parar toca

e que só Ti  podes facer calar,

e máis todo o que é pregunta

 que nos obriga a reflexionar.

Ti, Ti que me podes falar, fala!

a este home que vai rebentar

si é que perdura até mañá

na intimidade do seu fogar;

que pide a berros axuda

e que tan só Ti, Tan só Ti, podes dar!

 

Oh, meu Deus! ,Ti que me podes falar,

dime a profundidade do mar.

Dime, dime como hei de sanear,

a todo que solución poder dar

e toda pregunta aclarar.

 

Ti que me podes falar

rpm ‘91

No le demos más vueltas: las mujeres son la encarnación de los servicios postales. Cualquiera de ellas, incluso una cualquiera, mantiene un peculiar paralelismo con Correos, que es la razón última de su existencia.

Hay mujeres que son cartas perfumadas, que gustan una o dos veces, pero siempre empalagan. Las hay de amores urgentes, de las que no llegan a tiempo.

Hay mujeres tan cultas, que en lugar de cartas, escriben misivas y aún, si se tercia, epístolas. Otras, las más buscadas por conductores aburridos en cualquier atasco, tienen todo un cuerpo de Correos. Mujeres-telegrama, de esas pocas que hablan poco.

Mujeres-postal: que llevan poca letra detrás de lo que escriben.

Mujeres con destinatario desconocido, que vagan por la vida sin saber donde.

También en las zonas viejas de las ciudades, se extienden por las puertas, cientos de mujeres de franqueo concertado.

Las que se desviven por cada paquete-express.

Mujeres y mujeres, en fin, que pocas veces entendemos, como no entienden a las cartas, los carteros.

Mujeres que, algún día, me acusarán de machista. Mujeres, tantas, que un día de estos me enviarán a casa una carta-bomba.

Nos albores do século

abríche-los teus ollos

e eu supoño,

máis que sabe-lo,

que a túa nai, coma ela,

Carme te chamou.

Mais seica que daquela

o crego así non te bautizou.

Pois isto si, sei-no eu,

que cando a miña Avoa

identifica-la houbo,

coma Delolinda asinou.

 

Denantes de cumprires

a vintena o século,

coma moitas outras mulleres,

vivía Carme do agro.

Partindo o lombo e moitas suores

para gañarse un sustento

composto duns xantares

de minguado caldo

e moi poucas carnes;

pan se cadra,

un anaco de broa,

satisfacían os padales.

 

Có século avanzou a túa vida

e, seguindo a cronoloxía,

denantes de seres muller fuches moza.

E aquí, maxino-te, Avoa,

en calquera condición humana:

sempre fuches fermosa,

o que ten que ser a forza.

Mais, nembargantes,

sen querer sabe-los por ques,

a casar no chegaches,

pero tres fillos criaches,

preguntando-me moitas veces

como acadaches

facer deles persoas decentes.

 

Non podo maxinar-me Avoa!,

sendo o que son arestora,

tendo o que teño agora,

o que penares debiches.

Coma outras moitas xentes

que, entón e daquela,

non tiñan máis aliada

que a terra

que, agora,

estes seus descendentes

son con ela

tan condescendentes.

 

Seguiu avanzando o século

e os tempos foron mellorando,

os fillos medrando

e os netos chegando.

E ti , Avoa, a todos fuches criando,

até que un neto

deu-te o teu primeiro bisneto

namentres o século íase rematando,

trocando,

de Carme facendo

de Avoa Delolinda

de todo aquel aquí nomeado.

 

Na fin do século

pecháche-los teus ollos,

e eu supoño,

máis que sabe-lo…

non, non no supoño,

sei-no:

que finou Delolinda,

o nome que te identifica,

pero Carme, có que se te chamou,

o da Avoa que todos nos criou,

nunca finará

para todo aquel que te amou.

 

Dormes Delolinda?…

Descansas Carme?…

Mais ti Avoa,

ti, segues viva.

 

O século, Delolinda, Carme e a Avoa

rpm ‘00

Olorosos se los tiran

la gente de buen comer,

y nada tienen de apetitosos,

aun siendo de un buen gourmet.

Suelen ser, los de estos,

silenciosos,

pues, hay quienes sin bochornos

se los tiran muy ruidosos,

dándoselas de muy graciosos

sin importarles dos cominos

quién los pueda oír u oler,

y, si han de menester,

los repiten una y otra vez.

¡Hablo de ventosidades, sí señores!,

de los pedos y sus olores,

de sus ruidos y sus autores.

Pues, clasificarse pueden,

según cómo y quién,

dónde y cuándo

uno se tira un pedo.

Para ello, deberá

tenerse en cuenta

del ano del que proceda,

es decir, del culo,

según reza en diccionario

de pueblo llano.

Y cuánto mayor este sea,

mejor será la caja de resonancia,

convirtiendo los pedos

en auténticos estruendos.

Aunque pequeño ano,

demasiado prieto y apretado,

relajado a destiempo

en lugares y ambientes

donde tales ventosidades

non son muy procedentes

que, por poco calcular,

suelen desembocar

en aromas pestilentes,

pudiéndose o no acompañar

de ciertos sonidos estridentes.

A los pedos les pasa

lo que a la risa:

cuánto más se les quiera contener,

menos se les puede detener

y, cuando uno decide liberar

de tanto aguantar,

salen sin control y tan aprisa

que, por mucho que se quiera remediar,

no hay forma humana

de poderles controlar.

¡No se escandalice, quién esto lea!

pues, muchos sostenemos

que los pedos

son la carcajada

de nuestros culos.

Y siendo sinceros:

¿No hay mayor guarrada

que aquél que se los guarda?

¡Hay acaso mayor placer

que nuestras tripas complacer

para no tenerse que retorcer

por lo mucho aguantar

después de tanto jalar?

¡Dejad vuestros cuerpos relajarse!,

¡vuestras esfínteres dilatarse!

y que puedan liberarse

gases y ventosidades,

sean ruidosas éstas,

olorosas o ambas cosas.

¡Pero ojo, señores!,

no se dejen llevar

por sus placeres abdominales,

pues, sabido es,

que los pedos son el preludio

de lo que, por decoro y educación,

deber no puedo,

dar cabida, en esta composición.

 

Apología Del Pedo

rpm ‘00

Cando esquezo, sempre lembro

a Mamá!,

mais cando lembro, nunca esquezo

a Mamá!

 

Agarima-me…Mamá!

Mamá!... Agarima-me.

Fai-me sentir outra vez,

Mamá!,

o tacto da túa pel.

Deixa-me voltar,

Mamá!,

ser un bebé,

e saborear

os teus bicos de mel

e dos teus beizos escoitar

todo o teu saber,

que é, Mamá!,

todo o meu entender.

 

Non esquezas, Mamá!,

que sempre te lembrarei,

e lembra

que endexamais te esquecerei.

Que alguén trocar-te quere-me,

ninguén poderá, Mamá!,

xa que tan só teño que

voltar a nacer,

saborea-los teus bicos de mel

e dos teus beizos escoitar

o moito que aínda teño que aprender.

 

Porque de ti, Mamá!,

xa puido aprender

o meu curto entender

que amar non é querer.

Por iso, Mamá, esquecerte

podo sen querer,

mais amando-te, Mamá!.

sempre te lembrarei.

 

Mamá!, deixa-me lembrar

o que contigo aprendín a amar,

e non me fagas esquecer

o que comigo sempre quixen ter:

a ti, que só unha hai.

Ti, Mamá!, Miña Nai!

 

Un arrolo máis… máis un arrolo…

Mamá!... son o teu neno

que bicar quere ser todo,

que o agoches do coco,

que quedar quere no teu colo,

que o abanes no seu berce

até durmirse no teu seno

e, deste xeito, sen ningún medo,

agarda-lo seu eterno sono…

 

Mamá!, lembro…

Mamá!, non esquezo…

Mamá!...

 

Mamá!

rpm ‘00

Mil novecentos noventa e nove

e semella que choven

as lembranzas que non se moven,

namentres o meu corazón sinte

o que a miña mente retén

daquel ano setenta e nove.

 

Era novo e ti tamén.

Menos que iso: tiña dezasete

e ti non  querías pasares dos quince.

 

Lembras?, hoxe!,

cando escribindo estaba este?

Do teu sorriso cómplice

á memoria me ven,

e de seguro que a ti tamén,

as lembranzas daquel «guateque»

que de unha peseta a ren

ou de ren a unha peseta, tanto me ten!

naceu o que romperes puido ninguén.

 

Ebrio ou sobrio, fun o que

caín naquela rede

estendida por quen

agora mesmo isto le.

Que naquel ano setenta e nove

namorouse coma quen

isto escribe

sen saber por que.

 

O que daquela sentiron e hoxe senten,

e que lembrando seguen tan ben

aquel rapaz de dezasete

e a nena que non quería pasares dos quince

e que, arestora, ámbolos dous con máis do dobre,

pasado aquel «guateque»,

rematado o setenta e nove,

sen que queira dicires que esquecen

o que daquela tiveron presente.

 

Que enredado na rede do «guateque»

nun serán con remate

a unha tarde nun coche

no que a nosa canción escoitábase,

que ti, quen isto le,

sabes ben que canción é.

 

E, pegadiño ó teu oído, dixen-te

coa voz tremendo-me: «Amo-te»,

sen que contestares ren.

Mais neste intre souben

que nese mesmo instante

ti pensaches: «Eu tamén».

Que tempo máis tarde

comprobares puiden

nunha sesión de cine

onde vimo-lo filme

que, como a canción tamén,

lembras tan ben cal é;

onde voltei a tremer dicindo-te:

«Amo-te»,

e, o cabo, ti respondiches: «Eu tamén».

 

Vai ficando lonxe aquel setenta e nove,

no que aquel rapaz de dezasete

e a nena que non quería pasares dos quince,

namoráronse, coñecéronse

e, para endexamais, ámanse.

 

 

Cariño? Vai ficando lonxe o setenta e nove,

verdade?

Xa rematou o noventa e nove...

E os anos pasan, seguen e corren.

 

Mil novecentos setenta e nove

rpm ‘00

Vinte e seis anos xa pasaron

e aínda os meus ollos non se acostumaron

a esquecer o que choraron

no que naquela noite pasar viron

no corredoiro daquel vagón

ao que me alombaron.

 

Vinte e seis anos que non semellan tanto

e que tanto tempo pasou tan rápido,

que este curto/longo tempo

non me fai esquece-lo lembrado

por todo o chorado

do que ía deixando.

 

O tren ía rápido, tanto,

que os vinte e seis anos tragaron

e que só queda-me o lembrado

duns ollos que choraron

aquilo que ían deixando

e que a esquecer se negaron.

 

Os anos pasaron

como aquel tren rápido,

i en ningunha parada se detiveron

a non seres polo programado,

e non precisamente polos que viaxaron

dun punto a outro lado.

 

E o tren seguiu avanzando,

estación tras estación

ía deixando,

e os ollos viron

o longo do percorrido

coma a viaxe dos anos foise descompoñendo.

 

Vinte e seis anos xa pasaron

e semella que sigo naquel vagón

onde os meus ollos seguen chorando

vendo o que atrás deixaron:

anos que non volveron,

que no pasado ficaron.

 

Casque o tren non lembro,

e do vagón no que fun viaxando

e da fiestra na que fun chorando;

da que os meus ollos ver puideron

os anos que pasaron

en lembranzas que fóronse esquecendo,

en imaxes trocaron,

que os meus ollos captar quixeron.

 

O tren dos anos

rpm ‘01

Escaleras-Pasamanos-3_edited_edited.jpg

Mi paso se avivaba

cuando alcanzaba la escalera

que me llevaría a la ventana

por donde tu mirada

se asomaba.

 

Al poco, a tu vera llegaba,

y tu boca con una sonrisa

me recibía

y, sin decirme ¡hola!,

me hablaba.

 

Luego, tus labios sin decir palabra,

con un beso se me obsequiaba.

Y a ello yo respondía

tomándote por la cintura:

te abrazaba.

 

Y yo, sí, hablaba,

sin saber lo que decía,

porque una alegría inmensa

me embargaba.

 

Comenzaba un nuevo día

que, como todos, no quería

que se acabara.

 

Otra vez la sirena que, como cada hora,

nos separaba;

pero, a su nueva asonada,

retornaba a mi escapada

acostumbrada.

 

Al final de la escalera llegaba,

torcía hacia tu mirada,

y de nuevo en tu boca

se dibujaba aquella sonrisa

que tanto me alegraba.

 

(Y aquél beso que me aguardaba

y que yo tanto anhelaba.)

 

De nuevo la sirena

que esta vez anunciaba

que, ventana y escalera,

hasta el siguiente día,

ni subirla, ni mirarla.

 

Y yo, fuera te esperaba,

y aparecías con tu sonrisa

y, como siempre, sin decir palabra,

tu mano dejabas que tomara.

 

A casa, a la cafetería,

al cine o la peluquería,

fuese a donde fuese que iría

la mano que asía,

yo tenía que acompañarla.

 

Hasta que llegaba

el momento de soltarla.

Entonces, yo no quería

ni soltar la mano que agarraba

ni esperar al siguiente día

para ver de nuevo tu sonrisa;

y, aunque besarte era lo que más deseaba,

en esos momentos a hacerlo me negaba,

porque ese último beso del día

me sabía a despedida…

 

(puede que corta…

pero a mí se me hacía infinita).

 

Y entonces me obsesionaba

con que al día siguiente me paso se avivara

hasta alcanzar la escalera

desde donde podía ver en la ventana

tu sonrisa asomada.

 

Tú y yo, la escalera y la ventana

rpm ‘01

Cuando por fin había encontrado todas las respuestas, me cambiaron las preguntas.

 

Anoche soñé, que oía a Dios, gritándome: “¡Despierta! Luego era, Él, quién dormía y yo gritaba: ¡Alerta!

Así es, es así.

Por mucho que rebusque en mí,

tengo que admitir que soy un casi.

Ni esto es así, sino que es casi.

 

Soy un casi a punto de todo

que suma un casi nada como resultado.

Un todo casi a punto de un punto sin retorno.

Una casi a punto de comérmelo todo.

 

Un casi todo a punto de nada

que casi nunca vence en la meta,

porque casi siempre se queda

en la casi victoria de la segunda plaza.

 

Y aunque en casi todo me crea inteligente

y que casi nada pueda detenerme,

la realidad me demuestra que mi mente

no es ni tan fuerte ni tan elocuente.

 

Y no es casi, el que tú, seas mi fuente, mi gurú.

Gurú de mi inquietud, fuente de mi luz;

porque, donde quieras que te halles tú,

no es casi, sino siempre, donde topo mi virtud.

 

Así es, es así.: soy un casi.

Un casi a punto de todo.

Un casi todo a punto de nada,

pero que tiene la fortuna

de que con quién lo comparta,

casi todo y casi nada,

seas tú, porque tú eres mi gurú,

mi fuente, mi virtud.

 

Casi

rpm ‘01

Dinero,

el único dios verdadero,

como afirma en son rapero,

Sabina, el maestro.

 

Tela,

llamada también pasta, viruta, etcétera.

Que todo lo compra,

que nada respeta.

 

Pelas,

las que todos queremos en nuestras carteras.

Que cuantas más tienes, más gastas

y tanto más compras.

 

Ruina de muchos,

poder de pocos.

Los pocos poderosos,

cabreados los muchos.

 

Despierta la envidia,

engaña a la mentira,

satisface la codicia,

no entiende de justicia y todo cuanto toca lo envicia.]

 

Compra voluntades.

Muta verdades.

Pero nadie en sus cabales

renuncia en sumar más y más cantidades.

 

Quién lo tenga: manda.

Quién no: pringa.

Si se posee: mereces la pena.

Si careces: das y ni mereces la pena.

 

¡Cuán poco lo aborrecemos

y cuantos lo adoramos, que hasta por él matamos!

De él dependemos,

sin él estamos atrapados.

 

Dinero,

es un gas, del «Money» traducirás.

Con él respirarás.

Sin él te asfixiarás.

 

Por favor, no más falsedades

aunque puedan existir otras verdades.

 

Dinero

rpm ‘01

Estou só na rúa.

Na rúa pechada da escura lúa.

Das tebras que se estenden

máis aló dó que os meus ollos

poden alcanzar;

onde rebótanse os ecos

das verbas que saen

das gorxas resecas

de tanto berrar.

 

Ninguén quérese achegar

á solitaria rúa,

onde os nubeiros cobren a lúa.

Escuros nubeiros

que fan que as tebras leven,

agochados entre elas,

sorrisos desencaixados,

olladas desorbitadas,

murmurios de voces mesturadas,

delirantes berros,

afogados xestos,

rostros sen facianas.

 

E, nembargantes, sinto-me ben,

a pesar das tebras que me envolven

e de todo canto poidan levar;

porque xa nada me pode asustar

se contigo non podo estar,

se é que teño que deixar-te de amar.

 

«Solitaria rúa»

rpm ‘01

A miña Musa

é unha rima

con esta mesma verba.

 

Naceu da nada.

É capicúa.

É a que sempre está inspirada

para que só teña

que escoita-la.

 

Ama, aínda

que non sexa amada.

Non pregunta?

É resposta.

 

A miña Musa

é a miña vida,

a miña ledicia,

a miña mestura,

a que me embriaga,

a que me lembra.

 

Abofé que é unha frase feita,

mais non atopo outra forma

para dicir que, sen ela,

eu non son nada.

 

Dime Musa:

Quen te agochou na miña ánima?

Quen te puxo a beira miña?

Por que de min estás namorada?

 

Con só ve-la túa faciana,

oí-la túa risa,

senti-la túa boca cando me bica,

fai que a miña alma

énchase de poesía

por ti inspirada.

 

Ti, miña Musa,

é la poetisa que nace da nada;

que todo o atopa

aínda sen pronunciar palabra.

 

A miña Musa

é unha rima asonada.

A de máis beleza,

a de verba clara.

 

A da fé verdadeira,

a que toda a miña vida abarca,

no que ao redor súa

o meu mundo xira.

 

A miña Musa

é unha rima asonada

que nace da nada.

 

É capicúa.

Queredes chama-la?

Chamade por Ana!

 

Miña Musa!

rpm ‘02

Para el piscis más metomentodo

que conozco.

 

Bueno es saber,

que el vaso nos sirve para beber.

Lo malo es no saber,

para que nos sirve la sed.

Relatos «punto com»,

verbas arroba «punto.es»,

navega por internet

en www.novelas «punto.net»,.

Move o «ratón»

compoñendo poemas en «cd-rom».

Non fai falla nin boli nin papel,

fai «clic» en «novo documento»

como indica-che o «windows»,

e senón atopas a necesaria inspiración

proba «chateando» na rede,

que de sobra son coñecidas

a cantidade de ideas

que che ofrecen os moitos e variados «web».

Sé un bo internauta

apuntándote a globalización

e forma parte da idea global

do mundo virtual,

«inter-trocando e-mails»

dende aquí até o Xapón,

ou de ámbolos dous polos aos cumios do Nepal.

Non quedes fora de ningún portal

para baixar calquera información,

lectura ou visualización

dunha axeitada conexión

en sexo, drogas e «rock ‘nd roll».

Pero non erres na túa navegación,

non sexa que o teu «P.C.»

enferme con esa rara especie

de virus informáticos,

que seica te deixan composto e sen datos.

Non sáque-la túa libreta do caixón

que, hoxe, cun «personal computer»

un «modem» e un «ratón»,

controlarás a situación

de todo canto se move ao teu redor

nesa aldea global

de pensamento virtual

que convida-me a tanto pavor;

que fai que sinta

que anula a miña opinión,

de cal é a miña versión

sobor do ben e o mal;

porque non podo falar en conversación

mantendo unha conversa normal;

porque agora debo manterme «on-line»,

obrigando-me a «chatear».

 

Relatos punto com

rpm ‘02

¡Viva Baco!

Romano Dios

entre los romanos,

hoy establecido como Todos los Santos.

¡Dios del vino,

Dios romano,

ahora y antaño!

El más profano y sabio,

el que mejor supo elegir el día de su Santo.

¡A ti oramos, creador del vino!,

sabio productor de fermentos,

mago que convierte el fruto

en líquido divino.

¡Escúchanos:

tu Nombre sea loado,

que como tú no hay Dios

que haya sido venerado!

 

Héroe de los borrachos,

empuje de los desenfrenos,

ahogador de los consuelos,

consuelo de los iniciados,

alegría de los desdichados,

desdicha de los abstemios,

abstemia de los amargados,

amargura de los felicitados,

felicidad de los olvidos,

olvido de los olvidados.

Creador del canto chabacano,

del ritmo desacompasado,

del verso burlesco,

del verbo traba lenguado,

del mentiroso verdadero,

del verdadero mentiroso.

Ahuyentador de lo cotidiano,

transformador del profano en sabio,

del hereje en santo,

del santo en escéptico,

del bueno en malo,

del malo en bueno,

del sentido común en ningún sentido.

 

Mas, a pesar de ser un Dios,

y de entre ellos

el más cercano, el más humano,

con todo ello, tienes tus enemigos

así en la tierra como en el cielo,

pero nosotros, los que aquí te seguimos

y como el pan nuestro

tu líquido divino tomamos,

a coro, a tus enemigos, les recordamos:

que el que no bebe vino,

es como aquél que tiene mujer

y no le toca…

lo que todos nos imaginamos.

 

Baco

rpm ‘02

A cotío cando me ergo,

comigo fan-no tódolos meus medos,

tódalas miñas ilusións,

meus pesadelos,

circunstancias e situacións.

Así é como me ergo.

 

A cotío cando me ergo,

comigo fan-no tódalas miñas esperanzas,

toda miña a dor,

miñas lembranzas,

desvanecéndose tódalas miñas ledicias

porque non te teño o meu carón.

 

Así é como me ergo.

Mais erguido, teño que estar

a pesar do meu pesar.

Abandona-lo leito e de reollo ollar,

onde ti, nel, ocúpa-lo teu lugar.

Mais nel a ninguén atopo.

 

Máis tarde esperto.

Non sei se primeiro

bostezo e logo mexo;

non sei se almorzo

ou se o mundo fai-no comigo.

 

E sen rumbo fixo

vou pola vida vagando,

pasando e ficando,

tratando de ir esquecendo

todo aquilo co que me ergo.

 

E o tempo pasa sen máis presa

da que lle queira dar.

E, de súpeto, teño-me que deitar.

Entón, a cotío cando me deito,

xa non quero voltar a erguerme,

nunca máis.

 

A cotío

rpm ‘02

Nos intres que estou sen ti,

é todo o tempo que perdo

de non estar contigo.

Porque se ti non estás aquí,

pregunto-me: Que fago eu comigo?

Porque sen ti, non sei o que fago.

 

Nos intres que estou sen ti,

comprímese todo canto sinto,

redúcese todo canto falo.

Porque se non te escoito a ti,

pregunto-me: Con quen agora converso?

Porque sen ti, non sei o que digo.

 

Nos intres que estou sen ti,

é todo tempo que esquezo

por non estar contigo.

Porque se me maxino sen ti,

pregunto-me: Que senso teño eu mesmo?

Porque sen ti, non sei o que penso.

 

Nos intres que estou sen ti,

agóchase todo canto entendo,

amósase todo aquilo de canto dubido.

Porque se deixo de confiar en ti,

pregunto-me: Con quen agora comparto?

Porque sen ti, non sei o que vexo.

 

Nos intres que estou sen ti,

é ausencia a tempo eterno,

presencia comigo mesmo.

Porque sempre que é así,

pregunto-me: Estarei a caso tolo?

Porque sen ti, non sei o que é estar cordo.

 

Nos intres que estou sen ti

rpm ‘02

Teño medo dun soño coma temos medo

de un grande burato cheo de vago horror

que, levando no sei onde …

só vexo infinito en todas as fiestras.

 Medo do vento que ulila as sons das tebras.

Dos vindeiros neboeiros que tinguen de escuro

os nosos corazóns ...

 Da frondosidade das fragas

que nos agochan o futuro ...

Da soidade de estar sen  ti.

 Medo do demo con luvas e lupa, amigo da «Cer da morte»,

do arco da vella sen cor, onde só mora a dor;

onde o pan é arxila e o ar po.

 Dos vermellos ollos do ouvear do lobo

de lombo escuro saído do burato

de vago horror...

 Das fiestras do infinito que só deixan paso

á frondosidade das fragas

é o seu fedor...

Medo dun futuro que agóchase no rabuñar da soidade

sen a presenza da túa compaña,

sen o refuxio da túa morada.

 Medo dun presente en soidade

dunhas  lembranzas sen dono

paridas nun pasado que semella  mellor.

 Dunha nenez que quixo ser home,

que chora en silencio coma un neno

que non lembra, que esquece.

 Medo dun mundo sen fin e finito

onde os xigantes veñen a esmaga-las «Cámpanillas»

de  «Peter Pan», do maxín de «Öz» ou calquera.

 Dun mundo indivisíbel, cru e cruel.

Medo de ver que tantos son tan poucos

como case que ren.

 Medo de deixar de ser «Peter Pan».

Medo por ter que dubidar,

dubidar de «Peter Pan».

 

 Dubidando de Peter Pan

rpm ‘12

Na fin chegou.

Chegou e lembrou.

Lembrou o sido

o que foi

e o que nunca quixo ser.

Na fin chegou.

Chegou e lembrou.

1

1

2

2

3

3

4

4

5

5

6

6

7

7

8

8

9

9

10

10

11

11

12

12

13

13

14

14

A túa amizade xurde

dende o don de xentes

que só ti tes.

 

Está cifrado no teu «adn»,

lume e sangue da túa alma,

código perenne

inscrito da túa persoa.

 

Es nobreza

de real xente,

sapiencia e intelixencia.

Es don da verdade.

 

A túa amizade xurde

de entre a ría ferrolá

de corazón enxebre.

 

E-lo home,

a persoa que calquera

quixer, e non é

mais que se puidera, quixera.

 

E-lo amigo que da,

corta e reparte,

do que teño a fortuna

que da súa amizade teño parte.

 

A túa amizade xurde

vigoroso como eu diría

e indícao o teu nome.

 

Amigo meu

rpm ‘12

Home sabio,

home íntegro,

home honesto,

home infinito!

 

Es vide de sangue,

sangue de vida,

pouso de crianza,

gran reserva

da catadura moral!

Es sangue de vide,

vide da vida,

repouso de barrica

da meirande pureza

que non ten rival!

 

Home honrado,

home xusto,

home bo,

home puro!

 

Es valedor da túa xente,

a túa xente que te valora,

sempre e agora,

onte, hoxe e mañá

e o longo do tempo inmortal!

Es temperanza do tempero,

tempero da temperanza,

aliaxe e mestura,

fusión de destreza

de orixe espiritual!

 

Home sabio:

miña inspiración de catadura moral!

Home íntegro:

aspiración de pureza espiritual!

Home honesto:

fusión de destreza sen rival!

Home infinito:

aliaxe da miña orixe, ti, meu Pai,

onte, hoxe e por tempo inmortal!

Home honrado:

vide de sangue e sangue de vida!

Home xusto:

temperanza do tempero,

tempero da temperanza!

Home bo:

valedor da túa xente,

a túa xente que te valora.

Home puro:

repouso de barrica,

aliaxe e mestura

da meirande nobreza e pureza.

De fusión sabia, honrada,

íntegra, xusta,

boa e infinita.

 

Home orgullo,

home tranquilo,

home equilibrio,

home…

 

Como a un pai che falo

rpm ‘12

Chamábanlle o «arxentino», aló
fora de súa patria, fora de seu lar.
E tan só era un neno.
Un rapaz que non viña alén do mar
máis  co manexo «porteño»
de sabedoría popular
que, coa pelota tiña o neno,
deu moito que falar.

Do seu pescozo forte e poderoso
colgaba un meigallo
como aqueles homes, alén do mar,
de pel escura, que fintaban
e corrían, que «chutaban»
e marcaban, que perdían e sempre gañaban,
aos que o neno do meigallo
tanto admiraba e todos eles quería imitar.

E pedíalle ao seu meigallo
que todo canto «balompé» fora
el puidera ver e xogar;
máis aínda cando en branco e negro
vía a cor branca
do seu equipo preferido,
real escudo e campión do mundo,
para o neno ao que chamaban o «arxentino».

Chamábanlle «Quitos»,
máis a nai que o pai
e os seguidos dous máis pequenos;
daquela: a pequena e o do medio.
E, para el, por que non soñar?,
co chamado «Marquitos»
campión de cor branca real
naquel receptor en branco e negro.

Pois claro que podía soñar!:
tíña-lo seu meigallo colgado do seu pescozo!
Unha moeda furada
por un burato como aquela
de cinco pesos que non quería gastar.
Colgado de seu meigallo,
castigado a non ve-lo seu campión de cor branca,
en silencio oi-no chorar.

Chamábanlle o «arxentino»
aló no «Golbey» o no «L’Asa»,
e ben poucos fórono a admirar.
Na casa e «Quitos»
e, para min, é Marcos,
o meu meirande irmán,
o maior dos amigos,
o que nunca deixei de admirar.

 

Como un irmán che falo

rpm ‘12

Herdou Olguita

da súa nai «Olghita».

Na terra da súa crianza

chamáronlle «La Petite Olga».

É a miña irmá,

a miña irmá pequena.

É morena de branca pel,

de ollos negros de mirada

limpa e fiel.

Baixiña só de estatura,

é meirande que ti, eu ou el

coma irmá, persoa,

ese, esta ou aquel.

 

Fuches musa

para este mal poeta.

Inspiración oculta

agochada tras dunha careta.

Espertares da miña inocencia,

“in-perdón” da miña conciencia.

 

Non está feita a mel

para boca de burro, nin que se asemella,

xa que todo aquel

e mesmo que toda aquela,

con ela e non con el,

ó soubera estares e non puidera

ser bicado polo tacto da súa pel.

 

A miña irmá pequena,

inseparábel de neno e nena,

a máis doce compaña,

a miña meirande e leal amiga.

Perdoa, pequena irmá!

Ámote, irmá pequena!

 

Xa non pisaba terra daquel

chan da nosa crianza,

mais o «Soy Rebelde» aquel

cantáchelo seica coma

ninguén, ese, esta ou aquel,

coma só sabía-o facer

«La Petite Olga».

 

Son fillo de Manuel y «Olgita»

segundo o meu «dni» indica.

Teño unha irmá

co nome de Olga,

a que todos na casa

chamamos Olguita.

Coma unha irmá che falo

rpm ‘12

É ninguén

e non sabes quen é.

Trepa por ti,

 e espértate na noite

e non te deixa durmir.

 

Non é ren.

Amósase y agochase

dentro de ti,

e espértate na noite

e non te deixa durmir.

 

Non vai nin ven.

Aflora e xurde

a carón de ti,

e espértate na noite

e non te deixa durmir.

 

Non sabes si mal ou ben,

si fala ou non di

pouco ou moito de ti,

e espértate na noite

e no te deixas durmir.

 

«Espértate na noite e non te deixa durmir»

rpm ‘13

Ojos.

Ojos recién nacidos,

ojos crecidos.

Grandes, bellos, negros,

ardientes, luminosos, profundos,

temerarios, oscuros,

inteligentes, despabilados, atentos,

buenos, malos…

hermosos.

Rostro de ojos.

Ojos en una cara, cara de ojos.

Ojos superlativos.

Ojos de los recuerdos

de la nostalgia de los tiempos.

De los tiempos venideros

y de lo que ven ahora los ojos…

No unos ojos, sino los ojos.

Que lo ven todo y a todos,

que hablan por sí solos,

que ríen por los codos.

Ojos enamorados

que nos tienen atrapados,

liados, entregados,

embargados, embaucados.

Ojos desubicados,

llorosos, ensangrentados,

desorbitados, rotos.

Ojos dormidos, ojos despiertos,

pero que siguen siendo negros.

Ojos «despupilados»…

Ojos sin dueños

que nunca serán nuestros,

ni tuyos, ni de ellos…

Tampoco serán míos.

Serán los ojos.

Ni pasados ni futuros:

son eternos…

son los ojos.

 

Ojos

rpm ‘13

Tu silencio es el que habla,

que lo dice todo

sin decir nada.

Huye, viene, llega y se va

sin una palabra

o un susurro.

Sin atisbo de orgullo

ni malévola piedad.

 

Tu silencio enamora,

lo enreda todo

sin la palabra.

Seduce y embriaga

con y sin lástima,

sin ser oído

a pesar de su ruido.

En contra de toda maldad.

 

Tu silencio me inspira,

me lo dice al oído.

Me encanta y me canta

de un soneto a otro,

de palabra en palabra,

del aullido al silencio

absoluto de la nada

nunca antes pronunciado.

 

Tu Silencio

rpm’ 15

pesadilla-getty-.jpg

Galiza, síntote.

Galiza, ámote.

Miña terra, meu lar.

Meu fogar.

 

Só  son verbas, dicires

que falan de mágoas

e verten bágoas.

Só feitos para sufrires.

 

Cal é eu teu mal,

os séculos de maldición,

de esquecementos sen compaixón

ou un feitizo fatal?

 

Galiza lonxana

de terras que non esquezo

e sentimentos que relembro.

Morriña da Galiza.

 

Saudades que tiven,

teño e que no se van,

que fican,

que choran,

que comigo dormen,

que comigo érguense,

que comigo viven. 

Morarei contigo

e,  o día chegado,

finaremos aló

onde fina a terra

e comeza a auga:

na Galiza desterrada

do mundo da fisterra.

 

Galiza, síntote.

Galicia, ámote.

Terra do meu fogar,

lar sen par.

 

Sentindo a Galiza

rpm ‘13

El tiempo vuela

como las campanas al viento

que tañen por el tiempo,

que tiñe mi vello de blanco.

Que por cada cana

tenga una arruga.

 

El  tiempo pasa

como pasa el  tiempo

que tiñe de blanco el invierno,

que tañe con fuego el verano.

Que por cada otoño exista

una primavera.

 

El tiempo no saluda

como tampoco te saluda el momento

que tañe como un gong de aviso,

que tiñe con colores tu recuerdo.

Que por cada blanca

tengas tu negra.

 

El tiempo no para

como no se detiene el firmamento

que tiñe de estrellas el infinito,

que tañe todo con golpes de silencio.

Que por cada pregunta exista

una respuesta.

 

El tiempo te esquiva

como lo hacemos del sediento y el hambriento

que tañen con soledad su mundo,

que tiñen de suciedad nuestro universo.

Que por cada vergüenza

tengamos nuestra fachada.

 

El tiempo juzga

como único testigo

que tiñe negro sobre blanco,

que tañe con grito mudo.

Que por cada verdad exista

una mentira.

 

El tiempo contempla

como al que le sobra tiempo

que tañe sonriendo,

que tiñe de mal aliento.

Que por cada risa

tenga su pena.

 

El tiempo se va,

te alcanza, te quiebra

y te adelanta

como lo hace tu momento:

no se detiene ni te espera

aun anhelando un alto en el camino.

 

El tiempo

rpm ‘13

12191032_997413250299858_227293336606508

Escoita, tan só escoita.

Oes o murmurio da polla

ó caer entre a lúa nova

e os queixumes dos pinos;

como no seu berce leva

o miar da xaneira,

o falar da «gheada»

e auga ó paso dos muíños;

como non hai quen o deteña

coma quen camiña

do punto calquera até Compostela

polos seus santos camiños;

como che fala sen unha palabra

como ren de nada

e todo de cada

un de os seus sorrisos?

Entón, escoita, tan só escoita,

son os sons da miña terra,

de foliada e muiñeira,

de queixumes e murmurios.

 

Os sons da miña terra

rpm ‘16

Noite de paz cantaron a carón do luar

ao lúgubre alumear do lar,

á calor e cor do fogar.

Entre fumes de piñas e candeas,

de carballo, castaña e filloas vermellas

de sangue para noites máxicas;

de grolos augardentes,

de nécoras, bacallau e percebes;

de capóns, viños e máis licores,

sexan de café, de froita ou froito

da ardua labor de todo un ano

da suor da fronte da xente do campo.

De risos e sorrisos francos;

algúns agochados coma sacos pesados,

coma viños espumantes, reservados,

namentres os vilanciños á calor e cor do fogar

seguen sendo a cantar

para todo aquel que atención queira prestar,

atender e entender, ceibe de todo mal,

os sons da miña terra polo Nadal.

 

Os sons da miña terra polo Nadal

rpm ‘16

Chora, Galiza, chora,

que a túa beleza

foise «embora».

 

Onde ficaron o arume dos pinos,

a costa verdecente e os verdes castros

ao son da túa poalleira danza?

 

Cando as fontes de clara auga mora

deixaron de encheren os nosos enxebres cuncos,

e para os nosos ríos xa non abonda a terra da choiva eterna?

 

Como deixamos arrebatarmos

as nosas histórias de perenne húmida bágoa,

gándaras, fragas, soutos, salcedas... e mesmo de nos?

 

Que é o que nos agocha a lembranza

do que fomos coma pobo e galegos orgullosos

da pertenza a este curruncho do edén na terra?

 

Quen agora vai-se sentar na bancada dos acusados

e farase responsábel de tanta incompetencia

por termos tanto tempo cegados polos nosos própios pecados?

 

Por que a ti, Galiza que chora;

por que a túa beleza

foi-se «embora»? 

 

A Galiza Que Chora

rpm’18

Gocé de placer y dolor,

de odio y amor.

Sufrí de placer

y de regocijo en el dolor.

 

Amé el odio

y odié por amor.

Abracé el no querer

no por dolor, sino por odio al amor.

 

Calmé mi sed de amor

saciado de dolor

por el placer

del odio y el amor.

 

Ofrecí rencor

y orgulloso odio

sin atisbo de dolor.

 

Escrudiñé el amor

y, sin el menor rubor

y mayor placer,

lo insulté sin dolor.

 

Sentí amor

no sin odio

y ausencia de dolor.

 

Adolecí de placer

por ausencia de amor,

que por odio mi juicio

me dio a entender.

 

Placer, dolor, odio y amor

rpm’18

PICT0551.JPG

IN MEMORIAN

Abandonado el mundo mortal e imperfecto gozas, como solo los justos lo hacen, de tu lugar en la eternidad desde la atalaya del templo del honor reservado a unos pocos virtuosos.

Ya nada te inquieta porque conoces la Verdad; la has contemplado, y maravillado Ella clavó su pila en tu pupila y respondió a tu pregunta:

- ¿Qué es la honradez?

- Honradez, eres tú - contestó .

Nosotros, los que aquí quedamos, no aspiramos a otra cosa que no sea imitarte.

He ahí tu legado.

I entón rexurdirás

cando os carros alados

virán recolle-las boas ánimas;

e o mando dunha desas cuadrigas

dos máis fermosos cabalos brancos

nunca antes paridos,

agarimoso, oira-lo berrar:

«Sube, "Migha", ti aquí, si que lucirás!».

E ti, con sorriso ledo, contestarás:

«Si, Meu Amor, é tempo dos dous estaren xuntos».

CONOCERSE-A-UNO-MISMO.jpg

Y si no fuera así,

si todo cuanto digo no fuera en sí

todo cuanto quiero decir;

si cuando pienso,

no pienso por mí.

Tampoco por ti.

Y si no fuera así,

si todo cuanto siento no fuera en sí

todo cuanto puedo sentir;

si cuando amo,

no amo por mí.

Tampoco por ti.

 

Y si no fuera así,

si todo canto oigo no fuera en sí

todo cuanto quiero oír;

si cuando miento,

 no miento por mí.

Tampoco por ti.

 

y si no fuera así, 

si todo cuanto duermo no fuera en sí

todo cuanto puedo dormir;

si cuando sueño,

no sueño por mí.

Tampoco por ti.

Y si no fuera así, 

si todo cuanto pido no fuera en sí

todo cuanto quiero pedir;

si cuando lloro,

no lloro por mí.

Tampoco por ti.

Y si no fuera así,

si todo cuanto muere no fuera en sí

todo cuanto puede morir;

si cuando vivo,

no vivo por mí.

Tampoco por ti.

 

Sin embargo,

de ser así,

si todo fuera en sí,

a nada diría que no.

Por mí.

También por ti.

En sí

rpm '20

IMG-20160828-WA0002%20(2)_edited.jpg

Finou «Olghita», a nai de Olga,

a filla de Delolinda,

de Carme a «Mansiña».

A nai miña.

Finou de mañanciña

de non quero lembrar que día.

Finou caladiña,

sen unha bágoa nin mágoa.

Finou leda, co sorriso posto

debuxado nun beizo.

finou «Olghita», a Dona de Manolo,

a nai de «Quitos»

a de «Carracido»

que viviía no «Amieiro-longo»

pasando o chan do lameiro,

preto do fondo do  «regheiro».

Finou sintindo-o

e ollando-o todo.

Finou leda, de vida chea,

sen unha queixa.

Finou «Olghita», miña naiciña,

e agora, quen me acariña?

Quen me afastará do medo

e das pantasmas do mundo?

Quen me bicará ó rompe-lo día

e ó oído me dirá

todo canto necesito,

todo canto pido?

Finou «Olghita», e a pesar da mágoa,

non teño bágoa con que demostra-lo.

Finou «Olghita», era de mañanciña.

Si, foi-se mesmo ó rompe-lo día!

Foi-se como a andoriña,

sen despedirse na súa partida,

 a sabendas de que volvería

calquera un ou outro día.

Finou leda e lixeira

coma unha Virxe milagreira...

mais só finou o seu corpo,

pois a súa ánima segue a estar connosco.

Á Miña Nai

rpm '20

wababm2.jpg

Como Torquemada por su casa

con bula de fe marrada

oficiada por los tribunales del miedo

en el gran santuario del pecado.

Como comunión eucarística

de una muerte anunciada

entre el sudor del pan y el vino

y el terror de lo divino.

Como pared y espada

y mejilla presta

del bien y el mal, mal discernido,

sin lamento ni quejido. 

Venga a nosotros tu reino

con convicción de palabra

mal hablada y peor interpretada.

No busques en mí nada,

porque de mí ya nada queda,

pues los restos de un pellejo

es lo más que te ofrezco.

Un cuerpo sin rostro, 

un alma sin ánimo.

Una boca abierta,

una mente cerrada.

Un ojo durmiendo, 

el otro acechando.

Un corazón que no palpita,

un pulmón que no respira,

otro que apenas resopla,

bufa, escupe y el aire se le escapa.

Un ser muerto como muñeco roto, 

soldadito de plomo

con lanza presta y gesto hosco.

Soldadito de plomo

rpm '20

 

Ruisenor_1024x1024.progressive.jpg

Contaba unha andrómena

que un rousinol cantaba a mañá cedo,

empoleirada na galla dun amieiro,

unha cantiga a ritmo de foliada.

 

Era tan fermoso o canto do conto

que a dona do amieiro ficou namorada

dos meigallos sons da cantiga

do rousinol cantor do cedo.

 

E seguía contando a andrómena

que, o que facía que o paxaro cantara

a cantiga a ritmo de foliada,

era a ánima dun xove dunha rapariga namorado.

 

Nunca o conto foi rematado,

pois seguía a ser cantado

polo rousinol cantor do cedo

empoleirada na galla da muller do amieiro namorada.

 

Finou no penúltimo mes de madrugada

espertando o sol moi cedo,

erguendo-o a ritmo de foliada,

murmurando-lle os feiticeiros sons do xove da rapariga namorado!

 

Aquela madrugada,

o rousinol do amieiro

deixou de empoleirarse na pola,

porque nunca máis volvería a cantar os feiticeiros sons do xove namorado.

 

Seica que desaparecera a rapariga,

iso é o que conta o conto

e, por máis que isto se pareza a unha andrómena,

deixarvos de historias!, que estamos a falar dun xove namorado.

 

Hoxe, nas festas da aldea,

cóntase coma unha andrómena o conto

a ritmo de foliada,

a historia da rapariga desaparecida e do xove dela namorado.

 

Remata contando a andrómena

que a dona do amieiro

onde o rousinol cantaba

empoleirado na galla á mañá cedo,

non era outra que a rapariga

desaparecida do conto

e que, namorada dos feiticeiros sons da foliada,

trocou o seu namorado polo canto do paxaro.

A andrómena do xove namorado

rpm ’20

tumblr_mivyo6sNPA1s5qs3io1_1280.jpg
el-vacio-el-dolor-y-el-vicio-oculto-827x

Olor desgarrado,

olor sin sabor.

Sin medida, sin freno,

sin nada que le obliga.

 

Olor olvidado,

tan recordador.

Sin aliento, sin pena

ni ánimo de gloria.

 

¿A qué huele hoy?

A pan y azúcar, a heno y romero,

a tardes con sol y noches de sudor.

A insomnio carcomido,

a llanto sin amo y sexo sin amor.

A dolo alevoso,

a lo que pretendo y no soy.

 

Si me dejas y me voy,

quiero llevarme contigo tu olor

suave y traicionero

como la fragancia del traidor

que esconde su paso,

a trompicones y sin honor,

su alma y su legado.

Es todo cuanto puedo y te doy.

 

Olor descompuesto

engordado de dolor,

de odio alimentado

sin un bocado que llevarse a la boca.

 

Olor putrefacto

de nauseabundo rencor,

que quiero y deseo

trocar en perfumes de amor.

Olor

rpm'20

a1905375365_10.jpg

Tenemos tantos relojes

como tiempos para medirlos.

Los hay de muñeca,

de cuerda y cadena,

de canto y pared,

de cuco y hasta de péndulo.

Unos nos dan la hora,

otros prefieren cantarla,

pero, a lo que todos les gusta,

es que nos sometamos a su mirada.

A veces se adelantan

cuando no se retrasan

al largo tiempo que calculan

y a las cortas horas de vida que nos acortan.

Te llevan al pasado

y te transportan al futuro

de un presente incierto

a un tiempo y dimensión desconocido.

Te susurran «tic tac» o «tic toc»

cuando no truenan como el «big-bang»

o – tal vez me confunda – el «big-ben»

a la hora «o' clock».

Por las noches tranquilizan,

de madrugada «malhumorizan».

A las primeras dan sosiego,

a la segunda cabreo.

Nos encuadran en el orden de lo establecido,

en el poder de lo medible y medido,

de lo preferible y preferido,

de lo conveniente y convenido.

Conocedores de cuanta regla aritmética exista,

suman, restan, dividen y multiplican

lo que a ellos les sobra:

eso a lo que todos y tanto aspiramos

y de lo que tanto de ello dependemos.

El tiempo se nos va de tanto mirarlos

analógica y digitalmente mostrados.

Se nos escapa entre manillas y segunderos,

entre dígitos y cronómetros,

temporizadores, alarmas y medidores.

Te dicen cuando debes tener hambre,

cuando acostarte y levantarte,

hasta cuando hacerlo para encima no cagarte.

Son los relojes, ¡amigo mío!

de ellos te estoy hablando.

Sí, de esos que te roban el tiempo,

de los que no te dejan vivirlo,

de los que te agobian,

hurtan tu momento,

tu agenda vital organizan

reduciéndote a un mero número

y te esclavizan a un tiempo por ti no elegido.

Los Relojes Del Tiempo

rpm'20

tiempo2.jpg

Espejos,

reflejos de nosotros mismos.

Caricaturas distorsionadas

de Narcisos incomprendidos,

de rostros sin caras

entre cristales rotos.

De sonrisas desencajadas

y ojo de mal augurios;

de penas lastimosas

y amargos lloros.

Mudas palabras,

sollozos envenenados.

 

Espejos,

oscuros y sombríos,

de noches sin días,

corruptos, rotos,

ahogados en malicias.

Sucios y malintencionados,

putrefactos de tantas codicias,

malogrados y lastimeros

de necias esencias.

Atrapados y sin argumentos,

desahuciados por las inclemencias.

Por la vida golpeados.

 

Espejos,

reflejos de tiempos pasados,

de futuras envidias,

de presentes inciertos

por olvidadas experiencias.

Brillos de seres muertos

de lujurias y codicias;

de ojos desubicados

a los que le faltaron caricias

y llenaron de vicios.

Cautivos de historias

contadas sin mimos.

 

Espejos,

reflejos de otros que no son nosotros,

que muestran diferencias,

que obran de otros modos

y abrazan otras creencias.

Son otro color de reflejos,

de otras reminiscencias;

menos estimados

por sus falsas apariencias,

considerados imperfectos

por nuestras ansias.

Cómplices de nuestros demonios.

 

Reflejos

rpm'20

Álvaro-26-11-III.jpg

Boca preta a berrar

sobre montura de freos de «varilla»;

ouvidos sen tempo de acreditar

o que oen o cabo da bucina.

Son tempos de abrazar,

momentos de benvida

dos que temos que gozar

afastados da despedida.

 

Cuartillos de leite hai que procurar

costa arriba máis aló da capela;

que, quen queira chegar,

antes ou despois chegará,

porque o importante hoxe é festexar

o aniversario do día.

A Virxe a todos vai-nos agasallar,

que para iso din que é tan milagreira.

 

De cara a vía,

preto do paso,

ó peirao ímonos mergullar.

As veces o Roni ven connosco,

case sempre ó mediodía,

pouco antes da hora do xantar.

 

Polo serán fomos algún día

a sabendas ou non sabendo

o que nas beiras pódete esperar.

Rapaces brincando, mozas nadando;

ollada que desconfía

pronta a turrar.

 

Verde é o outono galego

o paso da monótona poalla

inspiradora do relembrar,

namentres o teu noxo

agarimosamente quéresme amosar

encollendo ollo e arqueando cella.

 

Xa non canta o eixo do carro

co que íamos ao rompe-lo día

ós montes da Risca a candear.

Era do teu tío máis querido,

no que ti soubeches argallar

rodas de pino de madeira fina.

 

Foi polo noso andar

entre as sombras da lúa

polo que os cans deixaron de ladrar,

lanzándose de caza

procurando onde trabar,

e ti máis eu coa única defensa

dun paraugas e o correr e patear.

 

Agora só podo lembrar,

a outra parte xa non está.

De ren servirame chorar

agora que a bágoa e a mágoa

xa non me poden calmar;

agora que xa non é antes, senón agora;

agora, curmán, quen coas lembranzas vai-me axudar?

 

Agora, curmán

rpm' 21

familiares006_edited.jpg
f0d6e3edb2eb229408a3a261664f9f9c.jpg

Seguridade por liberdade,

ti máis eu por soidade.

«Solidariedade»!, berran  o cabo do peirao.

Sen piedade carga a orde constituída,

armada de porra e lei do funil, a brazo partido.

 

«¡Nin un só paso atrás!», é o lema do manifesto

parido pola honra perdida,

polo repartimento mal repartido;

e as bestas cargan con sobriedade

a prol da equidade e a igualdade.

 

«Que máis ten a idade»!,

mal aconsella a maldade

agochada aló no fondo

agás do que non ten nada,

do que nada fala,

de quen ren espero.

 

Tropeza o cego

coa venda da xustiza,

coa incomprensión do xulgado:

«Que barbaridade!»,

exclamará a ambigüidade.

Haberá quen de todo acuse a autoridade,

quen se refuxie na súa acoutada mentalidade

ou, coma sempre, será culpa do outro,

non da propia por máis que a teña,

pois con ela síntome ceibe por máis que estea só.

 

Ceibe quero ser

rpm ‘21

No me hago mayor,

acumulo años de conocimiento.

Camino hacia la sabiduría,

me acerco a mí yo.

A lo que soy como persona,

esa que tanto llevo escondiendo

todo el tiempo de toda una vida;

y, ¿quieres saber una cosa?:

¡de veras que me siento mejor!

Mejor de lo que era.

No porque me haga mayor,

sino porque voy siendo más sabio,

porque en cada cumpleaños soplo velas de amor.

Las del amor verdadero,

ese que nada quita y todo da,

el que siempre muestra respeto

aún en la orfandad.

No, ¿qué va?, ¡no me ofendo!,

caminar hacia más edad

no es hacerte más viejo,

es conocerte mejor,

saber quién eres de verdad,

hasta dónde estás dispuesto a llegar.

Ya lo dejó dicho el poeta,

«caminante no hay camino […]

se hace camino al andar»,

pero yo no quiero volver la vista atrás

añorando mis estelas

por mi paso por el mar;

¡no!, quiero aprender de ellas

 y volver a caminar

sin tregua ni descanso

porque, por más que tú me creas mayor,

todavía al andar sigo aprendiendo

y, lo que es mejor:

comprendiendo.

Y lo haré de todo ello,

hasta de la nada,

de cualquier modo,

hasta el agotamiento,

sin prisa, sin pausa;

y, cuando por fin tú estimes sea viejo,

desahuciado te obsequiaré con lo aprendido

porque, de todos es sabido

que sabe más el diablo

por viejo que por… entendido.

Aplícate el cuento hermano,

pues tú también te haces mayor

y escucha, si comprendes como yo,

reconócete a ti mismo y toma nota,

pues la vida es demasiado corta

como para afirmar que ha pasado demasiado tiempo.

 

Mayoría de edad

rpm‘ 21

EW_-6SIX0AEjuoN.jpg

Quéimante coma unha bruxa

por ser meiga,

por te resistir a teima

dos que nada saben

 e todo din sen dicir ren.

 

Desólante na nada,

ti que o fuches toda:

ar, lume e terra

dos que nada agora queren,

dos que nunca tiveron ren.

 

Non se puxo de moda

nin onte nin arestora;

é a estupidez humana

dos que todo entenden

e a nada atenden.

 

Secarante até a auga

con po de cinza

e choiva ácida

por dicires amén

aos que en nada cren.

 

Mesmo a túa faciana

borrarán da terra

se seguimos a teimar coa queima

e non nos afastámonos de quen

afástase da túa beleza e o noso ben.

 

O teu meigallo rexurdirá

coa forza da queimada,

con rexo e afouteza;

cós espíritos do alén

e os nosos devanceiros no Edén!

 

A Queima

rpm ‘22

1508084655_199265_1508132320_noticia_normal.jpg

Yo también mantengo

mi soliloquio, D. Antonio;

también converso, platico

con el hombre que siempre va conmigo,

aunque no espero

hablarle a Dios un día,

pues una arrogancia considero

por mi parte sería.

 

Por bueno también me tengo

aunque no brote mi verbo

de manantial tan sereno como el suyo,

pues me reconozco

como Usted algo jacobino,

un tipo que no siempre sigue su doctrina,

alguien algo soberbio

que desdeña la filantropía.

 

Mi infancia es el recuerdo

de un patio de colegio

de la tierra del polvo

que a Usted, D. Antonio,

le cubre un país vecino.

Mi pubertad y adolescencia

con catorce años inicio

en tierras de mi amada Galicia.

 

Dividí por necesidad mi tiempo

de vida, ocio y trabajo,

por no mejor saber hacerlo,

yo que de todo tanto presumo

hasta de mi pobre intelecto.

Catorce años en Euskal Herria

fueron mi castigo,

penitencia que con gusto repetiría.

 

No he sido un seductor al uso

ni bueno ni malo,

nada extraordinario, desde luego,

pero he amado

y, lo más importante, he sido amado

más de lo que merezco;

he dicho que sí un día

y no me arrepiento,

pues he sido dichoso toda una vida.

 

Nada me deben por lo que escribo,

también a mi trabajo acudo

y no siempre con mi dinero pago.

Ninguna mansión habito

ni traje alguno visto,

pues, quien algo me conozca,

mi triste aliño indumentario

del mismo modo reconocerá.

 

Y cuando llegue ese día último, sin viaje alguno

dejaré este mundo como simple ser humano,

y puede que algo más sabio y más profano.

Y no, no volveré algún día,

ni mañana, ni pasado, ni el día del Juicio;

todo, absolutamente todo, se quedará

en la misma nada de la que procedía.

 

Retrato

rpm ‘22

descargar.jpg

Os contos son para relatar.

Os relatos para contar.

E a poesía para namorar.

 

A vida está chea de contos.

Contos que non se poden relatar.

Nen poesía para namorar.

 

O que se dí do amor son contos.

Fascículos en relatos.

Poesía sen namorados.

 

Dun mesmo que se pode  relatar

cando dun mesmo non se pode contar,

valeiros de poesía para namorar.

 

 Mais con poesía para namorar,

a vida de contos

poderáse relatar

e o amor valeiro de contos,

cheo de poesía para namorar,

sen fascículos en relatos,

cun mesmo poderá contar

aos namorados

cheos de poesía que relatar.

 

Ninguén  me pode namorar,

se non tén poesía para min relatar,

valeira de histórias que me contar.

 

Os contos son para contar.

Os relatos para relatar.

A poesía para namorar.

R.P.M.

rpm ‘09

«Pío, pío!», piou o paxariño

cando da árbore caeu onde tíña-lo seu niño.

«Pío, pío!», por mor do moito frío

ía morrer congonxeladiño

o paxaro coitadiño.

 

«Pío, pío!» voltou a piares o paxariño

cando unha vaca pasaba polo camiño

 e con súa bosta deixou-no todo cagadiño.

Cagado, cagado coitado paxariño.

«Pío, pío!» como fede o cheiriño!

 

Cheira mal a bosta, mais dáme calorciño.

E así, moito máis  quentiño,

«Pío, pío!» cantaba o paxariño.

Cantaba e cantaba, «Pío, pío!» o paxariño,

demasiado forte para todo aquel que pasara polo camiño.

 

Por onde apareceu un gatiño

con moita fame, coitadiño.

«Pío, pío!», berrou o paxariño

e iso que xa non estaba cagadiño,

o gato deixarao limpiño

e chapou-no dun bocadiño.

 

Non sempre  o que te mete na merda e o teu inimigo,

e  quen te saca dela é-lo  teu amigo.

E aprende : aínda que moitas veces estees cheo de merda, o mellor é estar caladiño.

 

Pío,  pío!, dixo o paxariño

rpm ‘09

Un lugar entre el olvido y ninguna parte. En ninguna parte del olvido que nos lleva a ningún lugar.

            Somos pasado y nos empeñamos en pensar en futuro que no está, que no va a ninguna parte. Somos el olvido en algún lugar que parte hacia un futuro en el que creemos que lo pasado, pasado está. Pero somos pasado. Pasado de una parte de todo y de todo una parte. Nunca volveremos a ser lo que somos ahora, a hacer lo que hacemos ahora, a escribir lo que escribo ahora. Este mismo ahora, ya no lo es, es pasado. Ahora mismo, pasado está. Nunca seremos lo que fuimos pero somos consecuencia de lo que éramos.

            Somos un lugar en el olvido parte del todo del pasado de todo un parte pasado. Somos el futuro que nos dicta el pasado, fruto de nuestro olvido, presente de nuestro pasado, futuro de nuestro presente. Presentemos nuestro pasado para emprender nuestro futuro.

             Nada haremos mañana de lo que no hayamos decidido hoy tomado del ayer.  Sé quién soy hoy porque sabía quién era ayer y sabré quién seré mañana. No soy hoy sin ayer ni mañana sin hoy. No soy presente sin pasado ni futuro sin presente. Es obvio: somos pasado, no hay presente sin él ni futuro sin aquél. La decisión que tomo ahora, ya es pasado en un futuro en la que la ejecutaré.

            Un lugar entre el olvido y ninguna parte. Pasado, presente y futuro: el que conocemos, el que creemos conocer y el que pretendemos conocer. El  olvido que conocemos y ninguna parte que creemos y pretendemos conocer. Y, sin embargo, procede del mismo lugar, del mismo sitio que nos indica que está ahí, entre el olvido y ninguna parte, de ninguna parte del olvido. Del olvido al que condenamos nuestro pasado al que no podemos condenar sin condenarnos, porque condenados estamos a ser nuestro pasado, el que condena nuestro presente y condenará nuestro futuro. Y si por fin, llegas a ese lugar entre el olvido y ninguna parte es que ya no tienes pasado y, sin él , no soy yo, no sé quién soy, no eres tú, no somos quienes decimos ser.

             Dicen  que el pasado , pasado está. Si no está es que queremos olvidar. Si queremos olvidar, olvidaremos y caeremos en el olvido. No quiero caer en el olvido. No quiero estar en ese lugar ni estar en ninguna parte. No quiero ser olvido, quiero mi pasado. Quiero ser, yo.

 

«Un Lugar Entre El Olvido Y Ninguna Parte»

   rpm ‘13

R_edited.jpg

Imagínate un mundo sin fronteras,

donde no tuviesen cabida las guerras

Imagínate a todo el mundo viviendo  en paz.

No es difícil, si lo intentas de veras.

OIP_edited_edited.jpg
png-transparent-bird-cartoon-cartoon-tree-bird-singing-blue-photography-tree-branch.png

Eu confeso perante vós,

de todo e de todos,

de min mesmo,

dos que estades e dos que se foron,

que pequei de palabra, pensamento,

obra e omisión.

 

Agora que todos

estamos reunidos

neste retrinco,

abrireivos o meu corazón

coa palabra, o pensamento

e a obra, sen ningunha omisión.

 

Confesareivos os meus pecados,

os meirandes e os menos cativos,

os de verdade e nos que non creo,

os que son e non son,

os de palabra e pensamento,

os de obra e por omisión.

 

Falleivos a todos vós

defraudando a todo e a todos,

a min mesmo,

aos que estades e aos que se foron,

e finxen-no de palabra e pensamento,

De obra, e repito, por omisión.

 

Contareillo aos crédulos,

aos mesmos mentireiros,

na mentira que vivín e vivo

sen ningún tipo de remisión,

onde a miña palabra e o meu pensamento

e, a mesma obra, xa non teñen redención.

 

Non me xustificarei perante vós

nin con ollos húmidos,

pois xustificación algunha teño

por se-lo que son;

Eu que tanto de palabra e pensamento,

tanto obrei por omisión.

 

Non me mal interpretedes, prégovos.

Oíde, prégovos!

Pois dabondo teño

coa miña propia conclusión,

eu que tanto elucubrei palabra e pensamento

en obra de grande profusión.

 

Mais non desexo máis mentirvos,

só confesarvos

que se a algún deus podo

pregarlle o perdón,

que sexa de palabra e non de pensamento,

pois farto estou de tanta ilusión.

 

Son pecador destes mesmos versos

e até dos mesmos argumentos

nos que ren confeso,

nos que ningunha alusión

á palabra e ao pensamento fago

a non ser a meirande omisión.

 

De xeonllos estou perante vós,

perante todo é todos.

Non, non suplico!...

Non, non o fago, non…

Só quero confesar de palabra e pensamento

sen ningunha omisión.

 

Eu confeso perante vós,

de todo é de todos,

que pequei de palabra, obra e pensamento

pola miña culpa e toda a intención

de quen non se pode redimir nin na omisión.

Eu confeso

rpm ‘22

fala-galego.jpg

Non nos abonda

con queima-la túa enxebre beleza

que teimamos por arrebatar-te a fala;

deixar-te muda, calada,

sen verba, sen nada.

 

E agora que me queda,

se non podo escoita-la miña terra

coas voces da miña lingua

afastadas dos duros acentos de Castela?

 

Como podo ser poeta sen fala,

sentir sen alma

escribir sen a miña letra?

Que estamos a facer con Galiza,

que ten que tanto a condena?

 

Temos que revivi-la,

co boca a boca se fai falla!

Non podemos abandona-la,

deixa-la tirada, na estacada!

 

De ser así non só ela ficará soa, esquecida,

senón  todos aqueles  e aquelas que un día

esqueceron-se de te-los pes apegados a terra.

 

Ollemos alén da raia,

de Camões irmán de fala,

e defendamo-nos da conquista de Castela!

 

A Galiza que berra

rpm '24

SÍGUEME

  • Facebook
  • Twitter
  • Instagram
IMG_0882_edited.jpg
IMG_0891.JPG

MIÑAS CARTAS

RUBENS PINTOS MARTÍNEZ - 

AUTOR LITERARIO

MIÑAS CARTAS DESDE EUKADI e MIÑAS DESDE GALIZA

12239562_997413580299825_1959910195831295050_n_edited.jpg
bottom of page