




Songalego-Autor Literario
RUBENS PINTOS MARTÍNEZ



L. S. D.
Poemario
Lembranzas Sen Dono
Título orixinal de Juan Manuel Pérez Porto
* * *
Rubens Pintos Martínez
Veño do país da choiva eterna. Veño da fin do mundo, da Fisterra. Son de onde a auga muda a eternidade en saudade e a saudade en nostalxia perenne. Veño da máis fermosa terra que a natureza, no seu infinito saber, puido parir. Veño da pedra e o vento do norte xélido e eterno. Son do país que os homes chamaron Gallaecia. Son da terra que os Deuses quixeron chamar Eternia. Son das terras altas da Zeltia, do fogar de Breogán.
Son mestura de terra e lume, ar e auga, morte e vida, costa e maradentro, esculpido nos meirandes e altos penedos terreais de escusas porcinas e canibalismo, de matanzas e sexualidade dos currunchos sen fin, silvestres e inhóspitos, máis aló do horizonte, da por do sol e da fin do mundo coñecido a carón de «Avalon», derradeira viaxe de «Artorius O Valedor».
Son do país bicado por dous mares. Atravesado polo noso Miño, as celestes terras de brancas profundidades, símbolo e cores da nosa bandeira. Son dos lares chamados Iria-Flavia, das lendas de barcas de pedra e campos estelares, da Santa Compaña e Santiago Matamamoros, das Meigas e meigallos, da morte e o infinito. Veño de onde a terra tínguese de todas as gamas do verde que se mesturan por entre as fragas e salcedas, os soutos e os outeiros. Cruzo ríos, subo lombas, baixo terrapléns. Son incansábel. Son camiñante na terra dos camiños: os fondos e frondosos, anchos e estreitos, longos e curtos, santos e terreais, en compaña ou só, pero sempre chego … nunca abandono … e aínda que ninguén saiba se vou ou veño, se subo ou baixo, eu, abofé, sei-no. Son da terra dos castros, as citanias, do Aloia, de Santa Tegra e os Ancares, son combatinte do día do Medulio. Son curmán do horizonte, irmán bretón, fillo dos celtas.
Fico entre os homes de voz rouca coma o roncón da nosa gaita, dos ledos femininos sons das muiñeiras, das brincadeiras notas do pandeiro, das risas con retranca. Son da terra das cantigas, de Rosalía, Follas Secas, Arume dos Pinos e Pondal, de onde a melancolía múdase en fala e a fala no meirande saber popular. De aló onde as musas véñense a inspirar e preñar da nosas músicas, de onde os poetas de verbas claras acadan debuxar a nosa Catedral e o pintor de limpos ollos erguidos describe o noso sorriso de Mona Lisa, que aos homes de lonxanas terras tanto lles fai dubidar. De aqueles que non nos entenden nin atenden.
Moro perante as pallozas dos Ancares, os lenes outeiros de Tras-Dos-Montes e Terras de Trives, o val da Louriña e Terra Chá. Percorro o Camiño Santo entrando polo Pórtico da Gloria de Cebreiro ou Portugal, feito de prata ou a carón do norte sei que o meu camiñar é real. Son das terras Xacobeas, que só no seus lares podes acadar o Xubileu e dos seus homes santos a Compostela. Son peregrino, atraveso o mundo coñecido pola súa arteria principal. Veño do mesmo corazón da cristiandade, terra do eterno descanso do irmán carnal do mesmo Cristo. Son do país tocado pola man de Deus, sendo, as cinco Rías, altas e baixas, testemuña da meirande creación celestial.
Percorro a miña terra ao lombo de meu branco cabalo de escuma de mar ferrado en infernais curros entre empanadas e romarías, gaiteiros, santos milagreiros e Virxes curandeiras, poxas, misas e novenas, xantares e grolos de viño, dende a Mariña á Serra do Galiñeiro, da grega Tyde á Terra Chá e os cantóns ferroláns, emulando a «Junnius Brutus, Gallaiscus (O Galego)», que abrallado contemplou a morte a cotío do sol, engolfado pola Mar Océana, alumeando as irmás terras da «Atlántida».
Son irmandiño, dono dos Pazos de Ulloa, agóchome nas tebras da luz e amósome nos claros das sombras. Galeguizo Galiza, sendo galego, exercendo de galego. Son Suevo, vasallo de Hermerico, sucesor de Karriarico, nobre señor do Reino Bracarense. Teño sangue Bretoa, fala lusitana e corazón galaico. Son enxebre. Son un home do norte, que abriga no seu interior o sol que non ten fora. Son amante das máis belas mouras que moran no alto dos castros, louras doncelas de longos cabelos e limpa mirada, meigas dos feitizos namoradizos, meniñas elas feitas para amar. Durmo baixo todas as lúas da miña terra: a do mar de fondo, a crecente, a minguante, a da xaneira, a dos meigallos, chea ou nova, a que me namora, e deixo que o cansiño son da poalla me berce cos seus arrolos. Son das terras do oeste, dos días que sempre van na procura da luz, onde o sol sempre vense a deitar.
Son pirata de terra e contrabandista de mar, valente guerreiro, disciplinado soldado e astuto estratego que, armado cun candil e pacientes esperas, agochado entre tebras e brétemas, encalo en calquera das rías o máis forte e grande navío militar, e tanto me ten que sexa nas altas ou baixas, «planeo» nelas en longas ou curtas excursións a velocidade de lóstrego, coñecedor sen parangón das Illas Atlánticas, entre as que desaparezo sen que ninguén me poida atopar. Ou boto das Sacras Terras Sampaias ós Galos Dragóns Imperiais e reconquisto toda conquista invasora ou moral, mortal ou inmortal.
Veño do país dos feitizos, de terra meiga, de un só Deus e de ningún en particular. O país do Apóstolo e de discípulos de Baco, do bota-fumeiro e o alambique, das sagradas hostias e das bolas de pan. Vivo coa esperanza da vida eterna e da morte en Teixido. Non me amedrentan as tebras máis aló de tódolos santos e a fin do ano, porque sei que axiña chegará o día da luz e o nacemento e que, co vindeiro Entroido, todo rexurdirá. Son das terras dos conxuros da Queimada, remedio de mal de ollos, espanto dos malos espíritos, lume das Santas Campañas, purificadora das nosas ánimas. Báñome en fontes de clara auga morma ou entre catedrais, en quentes termas ou frescas pozas, entre lampreas e salmóns ou medusas e arroaces das frías e bravas augas da Mar Océana.
Son das terras Sacras e do viño ribeiriño, do Albariño arousán, dos caldos de Valdeorras e Amandi, do Condado e O Rosal. Moro entre as xentes de bo xantar, de padal fino e dente afiado, de sardiñas e pan de millo, de polbo e cachelos, de pan de broa e cunca de caldo. Veño de onde o marisco convértese en xantar de Deuses, despois de almorzar co leite da pinta ou marela e, de segundo, un chuletón «dakilo» de rubio boi manso.
Son mariñeiro, navegante máis aló dos setes mares, alén de Terra Nova, dos cabos de Boa Esperanza e de Fornos, das depresións do Gran Sol, dos furacáns e calmas pacíficas. Veño do país da Boa Nova dun novo mundo, onde tantos dos nosos irmáns finaron na procura das «Américas». Son «Gallego» na Arxentina, «Español» para os meus veciños. Son canteiro, afiador e «paragüero». Son labrego. Labro o meu destino de terra adentro cara o mar, e, sen seres profeta na miña terra, en calquera lar do planeta pódesme atopar.
Son ancestral coma o druída vido da Vía Láctea por mor do nosos castros, «menhires» e «crómlechs», até arribar a fin dunha viaxe alegórica de cara a morte rexeneradora, inspiración mística e artística de musas meigalladas irresistíbeis a Román Polanski e outros cinéfilos creadores de «O Conde Orloff e Os Náufragos Da Morte». Deito-me os luns o sol lendo a Farruquiño e a súas Odas ao «Hombre-Cerdo».
Camiño. Camiño tanto que emigro. E nesa longa viaxe só levo dúas mudas na maleta: saudade e morriña. Saudade dos meus e morriña da miña terra. Só deste xeito relembro con orgullo o que son:
Son Galego, son universal.
Oda a Galiza
rpm’12
Alguien dijo que la amistad es una de las grandes bellezas del mundo
¿Qué es para ti la amistad?
Camiñando nun soño
vin un home esperto
que non quería soñar,
porque estaba perto
dunha felicidade soñada,
chea de realidade.
Es como un ser venido de otro mundo. Todo en ella sale de lo normal y contrasta con los patrones que nos formamos de las personas. Es seria y divertida; apasionada y fría; orgullosa y modesta; tímida y osada… Una pura contradicción en perfecta armonía.
Todos somos inferiores a ella. Sé que lo soy, pero no me preocupa ni me amarga. Por lo contrario: me siento orgulloso de que entre todos los hombres de este mundo, me escogiese a mí. A menudo, los problemas en el matrimonio vienen porque se convierte en una lucha por la supremacía… En nuestro caso, no. Yo reconozco que es superior a mí, pero al propio tiempo es lo suficientemente inteligente como para dejarme el papel importante… Ante los extraños, yo soy el que habla, yo soy el “brillante”, aunque a menudo mis opiniones provengan en realidad de ella. Se limita a escuchar e incluso se diría que…
«Declaración de Principios

Chega o tren e párase.
Baixa xente e outra agarda para alombar.
«Meus queridos pais voume,
quérovos, pero voume.
Non tendes neno esta noite».
Unha aperta forte
dun home baixote;
outra dunha naiciña
que era o que tiña.
«Non chores amigo,
que as túas verbas están comigo».
O pito, as bágoas,
as voces que non saen,
o corazón que rebenta,
o pano que xa está cheo…
O primeiro pé no derradeiro paso:
Como non somos capaces coas verbas,
entón, erguemo-la man
para dicir, Adeus!
O pito, arrinca o tren.
A modiño, pita.
A luz artificial do facho,
sos na estación,
porque non son capaces coas verbas,
estes, erguen a man
para dicir, Adeus!
Lonxe, lonxe…
xa está, desapareceu.
A despedida
rpm ‘81

Nada troca, só dáste conta;
faste home ou muller.
Chega a primavera e peta:
as flores vanse recoller.
Aló, o lonxe, a longa recta.
Mais eu quixera saber
o xeito de acada-la súa meta.
Por que un neno chora o nacer?
Por que vai ter que mama-la teta
e durme o anoitecer?
O avó dixo que a súa neta
é un anaco de muller,
que a súa vida non pode ser esta,
e que se o puidera ser.
Mais agora, ao mellor é unha aperta,
ou unha labazada pode ser.
Nada troca, só dáste conta;
ti habera-lo de coñecer.
Chegou o outono e non peta:
as follas vanse barrer.
Nada troca
rpm ‘79

He dicho que la luna está cerca
y que el sol se aproxima.
He dicho que la humanidad se aleja.
He visto un perro muerto,
mi sobrina vivir,
mi hermano callar
y mi madre temblar.
He leído un asesinato
y que alguien era feliz.
He leído que pasaban hambre.
Sin embargo no he reaccionado.
Dolorido he contemplado,
pecado, boquiabierto,
como pasmado.
Tampoco he criticado.
Me han enseñado que dios existe
y dos más dos son cuatro.
Me han enseñado educación cívica.
Mas yo he aprendido:
que la luna está cerca por haber muerto el perro,
que mi sobrina vive si el sol se aproxima,
que la humanidad se aleja:
por mi hermano callar,
por mi madre temblar,
por leer un asesinato,
por estar hambriento.
Alguien era feliz.
Dolorido, he contemplado,
pecado, boquiabierto,
como pasmado.
Lo he criticado.
Balance
rpm ‘83

Choro, abrazo, aclamo,
que fixen, eu,
para sufrir este castigo.
Mentireiro, impreciso
estou mal ferido.
Meu interior berra,
meu corpo treme,
miña alma chora.
Farei escenas que non me conveñen?
Estarei tolo! , pregunto?
Quizais chamo a porta;
a porta dos feridos, mutilados e inválidos
ou, ao mellor, dos soños.
Dos soños lembrados, feitos i esquecidos.
Vexo máis lonxe que ti.
En troques, non atopo o fondo,
como na praia mirando o mar;
o mar despexado, limpo e profundo.
Velo por ti,
velo por min,
velo polos dous.
O Berro
rpm ‘81

Alguien dijo que la amistad es una de las grandes bellezas del mundo
¿Qué es para ti la amistad?
***
Camiñando nun soño
vin un home esperto
que non quería soñar,
porque estaba perto
dunha felicidade soñada,
chea de realidade.



Repugnancia de entes,
ratas pestilentes,
¡insúlteles!
y no se inmutarán sus seres.
Cerebros dementes
que presumen de intelectuales,
ilustrados en las «teles»,
observados por las gentes
como personajes importantes.
Rúbricas imponentes,
impregnadas en papeles,
informando que los obuses
son de raza, nucleares.
Analizando las anteriores,
no pueden ni podrán ser males peores.
Creer en esos entes
es cosa de dementes,
porque en ellos no busques
de los mejores valores,
que tan sólo hallarás viles rencores.
Niños y mujeres,
ancianos y hombres,
nosotros somos las plebes
que coreamos a voces:
¡Fuera cumbres!,
¡fuera nucleares!
Líderes y actores,restos de peleles,
que en sus momificadas mentes aguardan en sus celdas militares
como aterrados y manejados monigotes,
predicando no verdades,
fingiendo ser los mártires.
Si no se labran soluciones,
rehusando de dichos ladrones,
¡fuera ilusiones,
si vienen nucleares!
Moriremos jadeantes,
escupiendo maldiciones
sin tener explicaciones,
por no reparar en razones.
Cumbres
rpm ‘85
Llegaste del nuevo continente
para acogerte en el decadente.
Tallaste en tu madera,
haciéndolo a tu manera,
mi rostro muy sonriente
y bien poco decente.
Me hablaste de tu América,
de forma muy amena,
diciéndome como es su gente
y lo que se topa en su mente.
Tu palabra es verba sincera,
tu persona es nobleza.
Eres grande entre la gente
y tu corazón nunca miente.
A un amigo dejas huella,
cuando regreses a tu América.
Siempre estarás presente
por lo que hiciste en tu ambiente.
Haré todo lo que pueda,
graficándote en mi poema,
para que todo leyente
sepa que tú, Nelson, eres diferente.
Nelson
rpm ‘85
Onte tiven un soño,
un soño de neno.
Soñei que tiña,
que tiña un macaco,
un macaco pequeno.
Soñei esperto,
esperto nun soño.
Soñei de día
e de noite nun trono.
Se este soño fora…
fora o que fora,
unha máxima verdade,
unha mentira pechada,
una misa cantada
ou o funeral da inquedanza.
Se este soño fora…
fora o que fora,
non teríamos máis verdade.
Daba respostas,
non facía preguntas.
De fronte ou de costas
espantaba as dúbidas.
Tiña ledicia,
ningunha malicia.
Unha caricia
con moita pericia.
Facía cousas…
Onte tiven un soño,
un soño de neno.
Non foi un pesadelo!
Xa dixen que tiña,
que tiña un macaco,
un macaco pequeno.
Tan só foi iso,
un soño,
un soño de neno.
Un soño de neno
rpm ‘89

Fun o outro día por alí
e atopei a porta pechada.
Nono sabía se forzala
ou dar media volta.
Voltar para o meu lar,
aló onde me poida encerrar,
onde ninguén me poida ver chorar.
Escollín ficar alí,
ó pé da porta.
Da porta da esperanza,
a porta da confianza.
A esperanza de voltarme á atopar,
a confianza de poder falar,
onde todo o mundo terá que chegar.
Mirei por alí,
polo ollo da pechadura.
O que vin foi a fermosura
da lembranza que perdura.
Voltei para o meu lar,
para os meus poder contar
e, sen chorar,
o que sempre hei de lembrar.
A porta
rpm ‘89

Coñecín un certo tempo,
cando o inverno
era inverno
e a primavera
no seu momento,
pois, coñecín un anano,
«anano do tempo»,
o seu apodo,
menos cando era,
«anano alto».
Pois, vin neste certo tempo,
o que o anano,
o moi cocho,
o que debuxaba,
só, no seu cuarto.
Debuxaba, o pequeno,
no tempo sen tempo,
sempre moi ledo,
unha muller núa
e, con que acerto!
Collía todo o tempo,
o noso anano,
máis no inverno
que na primavera,
para tal invento.
Sorrindo coma un neno
que ten moito papo,
ríndose do mundo
porque o que tiña
estaba preto.
O que tiña o anano
era moito tempo,
e debuxando
esa muller núa,
era ben certo
que «anano do tempo»
xa non era dono
do seu soño:
pola muller núa,
polo seu reto.
El facía que o tempo,
fose moi ameno
neste inverno
ou na primavera.
Sempre esperto,
debuxaba o anano
o seu pasatempo
sen ningún medo:
a súa amada
naquel momento.
Rematou aquel inverno,
ficou naquel tempo,
o tempo ledo!
e a primavera
no seu momento.
Daquel xeito, naquel tempo,
o noso anano,
xa rematando
esa muller núa,
púxoa no peto.
Púxoa no peto do tempo.
Tempo de inverno,
tempo ameno.
E na primavera
ten o acerto –
coma tivo o anano –
de ir debuxando,
nun tempo ledo,
unha muller núa
con moito xeito.
A muller núa do anano do tempo
rpm ‘89

Dúas rapazas atopáronse na fraga.
Unha era guapa,
a outra era fea.
A guapa era alta,
pequena era a fea.
O vestido da guapa
era da cor da prata.
Brillaba, brillaba!,
soltando destelos
cando ela bailaba.
O vestido da fea
era feito de lata
e, brillaba, brillaba!,
soltando destelos
cando ela bailaba.
Daquela a guapa
ficou parada,
ollando os destelos
que o vestido da fea
tamén soltaba.
En troques, a fea,
baila que baila!
ríndose da guapa
que xa sen sorrisos
íase da fraga.
Pensaba, pensaba!,
sen dicir unha verba,
que os seus vestidos
da cor da prata,
soltaban destelos
ó igual que a lata.
A mesma faciana,
que a tiña moi linda,
sen os sorrisos
minguaba en beleza
e, dende a súa altura,
ficaba pequena.
Aló na fraga,
a fea seguía,
baila que baila!,
sorrisos, sorrisos!
facéndoa máis guapa,
sentíndose tan alta
como as árbores da fraga.
E, a súa lata,
soltaba destelos
da cor da prata.
Dúas rapazas na fraga
rpm ‘89

Cantas preguntas hei de considerar
e cantas verdades hei de calar?
Oh, meu Deus! , Ti que me podes falar,
dime a profundidade do mar,
como é que teño que pensar.
Cantas promesas hei de comezar
e cantas delas hei de rematar?
Oh, meu Deus! , Ti que me podes falar,
oh, dime! como hei de camiñar,
camiñar sobor das ondas do mar.
Cantas destas cousas hei de ollar
e cantas daquelas hei de trocar?
Oh, meu Deus! , Ti que me podes falar,
oh, dime! que verbas hei de usar
para que non me poida trabucar.
Oh, dime! , Ti vello lobo de mar,
dime, como é a bolboreta
que non deixa de brincar
no máis profundo da miña alma,
e o paxaro que só fai cantar
a sonata que sen parar toca
e que só Ti podes facer calar,
e máis todo o que é pregunta
que nos obriga a reflexionar.
Ti, Ti que me podes falar, fala!
a este home que vai rebentar
si é que perdura até mañá
na intimidade do seu fogar;
que pide a berros axuda
e que tan só Ti, Tan só Ti, podes dar!
Oh, meu Deus! ,Ti que me podes falar,
dime a profundidade do mar.
Dime, dime como hei de sanear,
a todo que solución poder dar
e toda pregunta aclarar.
Ti que me podes falar
rpm ‘91
No le demos más vueltas: las mujeres son la encarnación de los servicios postales. Cualquiera de ellas, incluso una cualquiera, mantiene un peculiar paralelismo con Correos, que es la razón última de su existencia.
Hay mujeres que son cartas perfumadas, que gustan una o dos veces, pero siempre empalagan. Las hay de amores urgentes, de las que no llegan a tiempo.
Hay mujeres tan cultas, que en lugar de cartas, escriben misivas y aún, si se tercia, epístolas. Otras, las más buscadas por conductores aburridos en cualquier atasco, tienen todo un cuerpo de Correos. Mujeres-telegrama, de esas pocas que hablan poco.
Mujeres-postal: que llevan poca letra detrás de lo que escriben.
Mujeres con destinatario desconocido, que vagan por la vida sin saber donde.
También en las zonas viejas de las ciudades, se extienden por las puertas, cientos de mujeres de franqueo concertado.
Las que se desviven por cada paquete-express.
Mujeres y mujeres, en fin, que pocas veces entendemos, como no entienden a las cartas, los carteros.
Mujeres que, algún día, me acusarán de machista. Mujeres, tantas, que un día de estos me enviarán a casa una carta-bomba.


Nos albores do século
abríche-los teus ollos
e eu supoño,
máis que sabe-lo,
que a túa nai, coma ela,
Carme te chamou.
Mais seica que daquela
o crego así non te bautizou.
Pois isto si, sei-no eu,
que cando a miña Avoa
identifica-la houbo,
coma Delolinda asinou.
Denantes de cumprires
a vintena o século,
coma moitas outras mulleres,
vivía Carme do agro.
Partindo o lombo e moitas suores
para gañarse un sustento
composto duns xantares
de minguado caldo
e moi poucas carnes;
pan se cadra,
un anaco de broa,
satisfacían os padales.
Có século avanzou a túa vida
e, seguindo a cronoloxía,
denantes de seres muller fuches moza.
E aquí, maxino-te, Avoa,
en calquera condición humana:
sempre fuches fermosa,
o que ten que ser a forza.
Mais, nembargantes,
sen querer sabe-los por ques,
a casar no chegaches,
pero tres fillos criaches,
preguntando-me moitas veces
como acadaches
facer deles persoas decentes.
Non podo maxinar-me Avoa!,
sendo o que son arestora,
tendo o que teño agora,
o que penares debiches.
Coma outras moitas xentes
que, entón e daquela,
non tiñan máis aliada
que a terra
que, agora,
estes seus descendentes
son con ela
tan condescendentes.
Seguiu avanzando o século
e os tempos foron mellorando,
os fillos medrando
e os netos chegando.
E ti , Avoa, a todos fuches criando,
até que un neto
deu-te o teu primeiro bisneto
namentres o século íase rematando,
trocando,
de Carme facendo
de Avoa Delolinda
de todo aquel aquí nomeado.
Na fin do século
pecháche-los teus ollos,
e eu supoño,
máis que sabe-lo…
non, non no supoño,
sei-no:
que finou Delolinda,
o nome que te identifica,
pero Carme, có que se te chamou,
o da Avoa que todos nos criou,
nunca finará
para todo aquel que te amou.
Dormes Delolinda?…
Descansas Carme?…
Mais ti Avoa,
ti, segues viva.
O século, Delolinda, Carme e a Avoa
rpm ‘00
Olorosos se los tiran
la gente de buen comer,
y nada tienen de apetitosos,
aun siendo de un buen gourmet.
Suelen ser, los de estos,
silenciosos,
pues, hay quienes sin bochornos
se los tiran muy ruidosos,
dándoselas de muy graciosos
sin importarles dos cominos
quién los pueda oír u oler,
y, si han de menester,
los repiten una y otra vez.
¡Hablo de ventosidades, sí señores!,
de los pedos y sus olores,
de sus ruidos y sus autores.
Pues, clasificarse pueden,
según cómo y quién,
dónde y cuándo
uno se tira un pedo.
Para ello, deberá
tenerse en cuenta
del ano del que proceda,
es decir, del culo,
según reza en diccionario
de pueblo llano.
Y cuánto mayor este sea,
mejor será la caja de resonancia,
convirtiendo los pedos
en auténticos estruendos.
Aunque pequeño ano,
demasiado prieto y apretado,
relajado a destiempo
en lugares y ambientes
donde tales ventosidades
non son muy procedentes
que, por poco calcular,
suelen desembocar
en aromas pestilentes,
pudiéndose o no acompañar
de ciertos sonidos estridentes.
A los pedos les pasa
lo que a la risa:
cuánto más se les quiera contener,
menos se les puede detener
y, cuando uno decide liberar
de tanto aguantar,
salen sin control y tan aprisa
que, por mucho que se quiera remediar,
no hay forma humana
de poderles controlar.
¡No se escandalice, quién esto lea!
pues, muchos sostenemos
que los pedos
son la carcajada
de nuestros culos.
Y siendo sinceros:
¿No hay mayor guarrada
que aquél que se los guarda?
¡Hay acaso mayor placer
que nuestras tripas complacer
para no tenerse que retorcer
por lo mucho aguantar
después de tanto jalar?
¡Dejad vuestros cuerpos relajarse!,
¡vuestras esfínteres dilatarse!
y que puedan liberarse
gases y ventosidades,
sean ruidosas éstas,
olorosas o ambas cosas.
¡Pero ojo, señores!,
no se dejen llevar
por sus placeres abdominales,
pues, sabido es,
que los pedos son el preludio
de lo que, por decoro y educación,
deber no puedo,
dar cabida, en esta composición.
Apología Del Pedo
rpm ‘00

Cando esquezo, sempre lembro
a Mamá!,
mais cando lembro, nunca esquezo
a Mamá!
Agarima-me…Mamá!
Mamá!... Agarima-me.
Fai-me sentir outra vez,
Mamá!,
o tacto da túa pel.
Deixa-me voltar,
Mamá!,
ser un bebé,
e saborear
os teus bicos de mel
e dos teus beizos escoitar
todo o teu saber,
que é, Mamá!,
todo o meu entender.
Non esquezas, Mamá!,
que sempre te lembrarei,
e lembra
que endexamais te esquecerei.
Que alguén trocar-te quere-me,
ninguén poderá, Mamá!,
xa que tan só teño que
voltar a nacer,
saborea-los teus bicos de mel
e dos teus beizos escoitar
o moito que aínda teño que aprender.
Porque de ti, Mamá!,
xa puido aprender
o meu curto entender
que amar non é querer.
Por iso, Mamá, esquecerte
podo sen querer,
mais amando-te, Mamá!.
sempre te lembrarei.
Mamá!, deixa-me lembrar
o que contigo aprendín a amar,
e non me fagas esquecer
o que comigo sempre quixen ter:
a ti, que só unha hai.
Ti, Mamá!, Miña Nai!
Un arrolo máis… máis un arrolo…
Mamá!... son o teu neno
que bicar quere ser todo,
que o agoches do coco,
que quedar quere no teu colo,
que o abanes no seu berce
até durmirse no teu seno
e, deste xeito, sen ningún medo,
agarda-lo seu eterno sono…
Mamá!, lembro…
Mamá!, non esquezo…
Mamá!...
Mamá!
rpm ‘00

Mil novecentos noventa e nove
e semella que choven
as lembranzas que non se moven,
namentres o meu corazón sinte
o que a miña mente retén
daquel ano setenta e nove.
Era novo e ti tamén.
Menos que iso: tiña dezasete
e ti non querías pasares dos quince.
Lembras?, hoxe!,
cando escribindo estaba este?
Do teu sorriso cómplice
á memoria me ven,
e de seguro que a ti tamén,
as lembranzas daquel «guateque»
que de unha peseta a ren
ou de ren a unha peseta, tanto me ten!
naceu o que romperes puido ninguén.
Ebrio ou sobrio, fun o que
caín naquela rede
estendida por quen
agora mesmo isto le.
Que naquel ano setenta e nove
namorouse coma quen
isto escribe
sen saber por que.
O que daquela sentiron e hoxe senten,
e que lembrando seguen tan ben
aquel rapaz de dezasete
e a nena que non quería pasares dos quince
e que, arestora, ámbolos dous con máis do dobre,
pasado aquel «guateque»,
rematado o setenta e nove,
sen que queira dicires que esquecen
o que daquela tiveron presente.
Que enredado na rede do «guateque»
nun serán con remate
a unha tarde nun coche
no que a nosa canción escoitábase,
que ti, quen isto le,
sabes ben que canción é.
E, pegadiño ó teu oído, dixen-te
coa voz tremendo-me: «Amo-te»,
sen que contestares ren.
Mais neste intre souben
que nese mesmo instante
ti pensaches: «Eu tamén».
Que tempo máis tarde
comprobares puiden
nunha sesión de cine
onde vimo-lo filme
que, como a canción tamén,
lembras tan ben cal é;
onde voltei a tremer dicindo-te:
«Amo-te»,
e, o cabo, ti respondiches: «Eu tamén».
Vai ficando lonxe aquel setenta e nove,
no que aquel rapaz de dezasete
e a nena que non quería pasares dos quince,
namoráronse, coñecéronse
e, para endexamais, ámanse.
Cariño? Vai ficando lonxe o setenta e nove,
verdade?
Xa rematou o noventa e nove...
E os anos pasan, seguen e corren.
Mil novecentos setenta e nove
rpm ‘00

Vinte e seis anos xa pasaron
e aínda os meus ollos non se acostumaron
a esquecer o que choraron
no que naquela noite pasar viron
no corredoiro daquel vagón
ao que me alombaron.
Vinte e seis anos que non semellan tanto
e que tanto tempo pasou tan rápido,
que este curto/longo tempo
non me fai esquece-lo lembrado
por todo o chorado
do que ía deixando.
O tren ía rápido, tanto,
que os vinte e seis anos tragaron
e que só queda-me o lembrado
duns ollos que choraron
aquilo que ían deixando
e que a esquecer se negaron.
Os anos pasaron
como aquel tren rápido,
i en ningunha parada se detiveron
a non seres polo programado,
e non precisamente polos que viaxaron
dun punto a outro lado.
E o tren seguiu avanzando,
estación tras estación
ía deixando,
e os ollos viron
o longo do percorrido
coma a viaxe dos anos foise descompoñendo.
Vinte e seis anos xa pasaron
e semella que sigo naquel vagón
onde os meus ollos seguen chorando
vendo o que atrás deixaron:
anos que non volveron,
que no pasado ficaron.
Casque o tren non lembro,
e do vagón no que fun viaxando
e da fiestra na que fun chorando;
da que os meus ollos ver puideron
os anos que pasaron
en lembranzas que fóronse esquecendo,
en imaxes trocaron,
que os meus ollos captar quixeron.
O tren dos anos
rpm ‘01

Mi paso se avivaba
cuando alcanzaba la escalera
que me llevaría a la ventana
por donde tu mirada
se asomaba.
Al poco, a tu vera llegaba,
y tu boca con una sonrisa
me recibía
y, sin decirme ¡hola!,
me hablaba.
Luego, tus labios sin decir palabra,
con un beso se me obsequiaba.
Y a ello yo respondía
tomándote por la cintura:
te abrazaba.
Y yo, sí, hablaba,
sin saber lo que decía,
porque una alegría inmensa
me embargaba.
Comenzaba un nuevo día
que, como todos, no quería
que se acabara.
Otra vez la sirena que, como cada hora,
nos separaba;
pero, a su nueva asonada,
retornaba a mi escapada
acostumbrada.
Al final de la escalera llegaba,
torcía hacia tu mirada,
y de nuevo en tu boca
se dibujaba aquella sonrisa
que tanto me alegraba.
(Y aquél beso que me aguardaba
y que yo tanto anhelaba.)
De nuevo la sirena
que esta vez anunciaba
que, ventana y escalera,
hasta el siguiente día,
ni subirla, ni mirarla.
Y yo, fuera te esperaba,
y aparecías con tu sonrisa
y, como siempre, sin decir palabra,
tu mano dejabas que tomara.
A casa, a la cafetería,
al cine o la peluquería,
fuese a donde fuese que iría
la mano que asía,
yo tenía que acompañarla.
Hasta que llegaba
el momento de soltarla.
Entonces, yo no quería
ni soltar la mano que agarraba
ni esperar al siguiente día
para ver de nuevo tu sonrisa;
y, aunque besarte era lo que más deseaba,
en esos momentos a hacerlo me negaba,
porque ese último beso del día
me sabía a despedida…
(puede que corta…
pero a mí se me hacía infinita).
Y entonces me obsesionaba
con que al día siguiente me paso se avivara
hasta alcanzar la escalera
desde donde podía ver en la ventana
tu sonrisa asomada.
Tú y yo, la escalera y la ventana
rpm ‘01
Cuando por fin había encontrado todas las respuestas, me cambiaron las preguntas.
Anoche soñé, que oía a Dios, gritándome: “¡Despierta! Luego era, Él, quién dormía y yo gritaba: ¡Alerta!
Así es, es así.
Por mucho que rebusque en mí,
tengo que admitir que soy un casi.
Ni esto es así, sino que es casi.
Soy un casi a punto de todo
que suma un casi nada como resultado.
Un todo casi a punto de un punto sin retorno.
Una casi a punto de comérmelo todo.
Un casi todo a punto de nada
que casi nunca vence en la meta,
porque casi siempre se queda
en la casi victoria de la segunda plaza.
Y aunque en casi todo me crea inteligente
y que casi nada pueda detenerme,
la realidad me demuestra que mi mente
no es ni tan fuerte ni tan elocuente.
Y no es casi, el que tú, seas mi fuente, mi gurú.
Gurú de mi inquietud, fuente de mi luz;
porque, donde quieras que te halles tú,
no es casi, sino siempre, donde topo mi virtud.
Así es, es así.: soy un casi.
Un casi a punto de todo.
Un casi todo a punto de nada,
pero que tiene la fortuna
de que con quién lo comparta,
casi todo y casi nada,
seas tú, porque tú eres mi gurú,
mi fuente, mi virtud.
Casi
rpm ‘01




Dinero,
el único dios verdadero,
como afirma en son rapero,
Sabina, el maestro.
Tela,
llamada también pasta, viruta, etcétera.
Que todo lo compra,
que nada respeta.
Pelas,
las que todos queremos en nuestras carteras.
Que cuantas más tienes, más gastas
y tanto más compras.
Ruina de muchos,
poder de pocos.
Los pocos poderosos,
cabreados los muchos.
Despierta la envidia,
engaña a la mentira,
satisface la codicia,
no entiende de justicia y todo cuanto toca lo envicia.]
Compra voluntades.
Muta verdades.
Pero nadie en sus cabales
renuncia en sumar más y más cantidades.
Quién lo tenga: manda.
Quién no: pringa.
Si se posee: mereces la pena.
Si careces: das y ni mereces la pena.
¡Cuán poco lo aborrecemos
y cuantos lo adoramos, que hasta por él matamos!
De él dependemos,
sin él estamos atrapados.
Dinero,
es un gas, del «Money» traducirás.
Con él respirarás.
Sin él te asfixiarás.
Por favor, no más falsedades
aunque puedan existir otras verdades.
Dinero
rpm ‘01
Estou só na rúa.
Na rúa pechada da escura lúa.
Das tebras que se estenden
máis aló dó que os meus ollos
poden alcanzar;
onde rebótanse os ecos
das verbas que saen
das gorxas resecas
de tanto berrar.
Ninguén quérese achegar
á solitaria rúa,
onde os nubeiros cobren a lúa.
Escuros nubeiros
que fan que as tebras leven,
agochados entre elas,
sorrisos desencaixados,
olladas desorbitadas,
murmurios de voces mesturadas,
delirantes berros,
afogados xestos,
rostros sen facianas.
E, nembargantes, sinto-me ben,
a pesar das tebras que me envolven
e de todo canto poidan levar;
porque xa nada me pode asustar
se contigo non podo estar,
se é que teño que deixar-te de amar.
«Solitaria rúa»
rpm ‘01
A miña Musa
é unha rima
con esta mesma verba.
Naceu da nada.
É capicúa.
É a que sempre está inspirada
para que só teña
que escoita-la.
Ama, aínda
que non sexa amada.
Non pregunta?
É resposta.
A miña Musa
é a miña vida,
a miña ledicia,
a miña mestura,
a que me embriaga,
a que me lembra.
Abofé que é unha frase feita,
mais non atopo outra forma
para dicir que, sen ela,
eu non son nada.
Dime Musa:
Quen te agochou na miña ánima?
Quen te puxo a beira miña?
Por que de min estás namorada?
Con só ve-la túa faciana,
oí-la túa risa,
senti-la túa boca cando me bica,
fai que a miña alma
énchase de poesía
por ti inspirada.
Ti, miña Musa,
é la poetisa que nace da nada;
que todo o atopa
aínda sen pronunciar palabra.
A miña Musa
é unha rima asonada.
A de máis beleza,
a de verba clara.
A da fé verdadeira,
a que toda a miña vida abarca,
no que ao redor súa
o meu mundo xira.
A miña Musa
é unha rima asonada
que nace da nada.
É capicúa.
Queredes chama-la?
Chamade por Ana!
Miña Musa!
rpm ‘02
Para el piscis más metomentodo
que conozco.
Bueno es saber,
que el vaso nos sirve para beber.
Lo malo es no saber,
para que nos sirve la sed.

Relatos «punto com»,
verbas arroba «punto.es»,
navega por internet
en www.novelas «punto.net»,.
Move o «ratón»
compoñendo poemas en «cd-rom».
Non fai falla nin boli nin papel,
fai «clic» en «novo documento»
como indica-che o «windows»,
e senón atopas a necesaria inspiración
proba «chateando» na rede,
que de sobra son coñecidas
a cantidade de ideas
que che ofrecen os moitos e variados «web».
Sé un bo internauta
apuntándote a globalización
e forma parte da idea global
do mundo virtual,
«inter-trocando e-mails»
dende aquí até o Xapón,
ou de ámbolos dous polos aos cumios do Nepal.
Non quedes fora de ningún portal
para baixar calquera información,
lectura ou visualización
dunha axeitada conexión
en sexo, drogas e «rock ‘nd roll».
Pero non erres na túa navegación,
non sexa que o teu «P.C.»
enferme con esa rara especie
de virus informáticos,
que seica te deixan composto e sen datos.
Non sáque-la túa libreta do caixón
que, hoxe, cun «personal computer»
un «modem» e un «ratón»,
controlarás a situación
de todo canto se move ao teu redor
nesa aldea global
de pensamento virtual
que convida-me a tanto pavor;
que fai que sinta
que anula a miña opinión,
de cal é a miña versión
sobor do ben e o mal;
porque non podo falar en conversación
mantendo unha conversa normal;
porque agora debo manterme «on-line»,
obrigando-me a «chatear».
Relatos punto com
rpm ‘02

¡Viva Baco!
Romano Dios
entre los romanos,
hoy establecido como Todos los Santos.
¡Dios del vino,
Dios romano,
ahora y antaño!
El más profano y sabio,
el que mejor supo elegir el día de su Santo.
¡A ti oramos, creador del vino!,
sabio productor de fermentos,
mago que convierte el fruto
en líquido divino.
¡Escúchanos:
tu Nombre sea loado,
que como tú no hay Dios
que haya sido venerado!
Héroe de los borrachos,
empuje de los desenfrenos,
ahogador de los consuelos,
consuelo de los iniciados,
alegría de los desdichados,
desdicha de los abstemios,
abstemia de los amargados,
amargura de los felicitados,
felicidad de los olvidos,
olvido de los olvidados.
Creador del canto chabacano,
del ritmo desacompasado,
del verso burlesco,
del verbo traba lenguado,
del mentiroso verdadero,
del verdadero mentiroso.
Ahuyentador de lo cotidiano,
transformador del profano en sabio,
del hereje en santo,
del santo en escéptico,
del bueno en malo,
del malo en bueno,
del sentido común en ningún sentido.
Mas, a pesar de ser un Dios,
y de entre ellos
el más cercano, el más humano,
con todo ello, tienes tus enemigos
así en la tierra como en el cielo,
pero nosotros, los que aquí te seguimos
y como el pan nuestro
tu líquido divino tomamos,
a coro, a tus enemigos, les recordamos:
que el que no bebe vino,
es como aquél que tiene mujer
y no le toca…
lo que todos nos imaginamos.
Baco
rpm ‘02

A cotío cando me ergo,
comigo fan-no tódolos meus medos,
tódalas miñas ilusións,
meus pesadelos,
circunstancias e situacións.
Así é como me ergo.
A cotío cando me ergo,
comigo fan-no tódalas miñas esperanzas,
toda miña a dor,
miñas lembranzas,
desvanecéndose tódalas miñas ledicias
porque non te teño o meu carón.
Así é como me ergo.
Mais erguido, teño que estar
a pesar do meu pesar.
Abandona-lo leito e de reollo ollar,
onde ti, nel, ocúpa-lo teu lugar.
Mais nel a ninguén atopo.
Máis tarde esperto.
Non sei se primeiro
bostezo e logo mexo;
non sei se almorzo
ou se o mundo fai-no comigo.
E sen rumbo fixo
vou pola vida vagando,
pasando e ficando,
tratando de ir esquecendo
todo aquilo co que me ergo.
E o tempo pasa sen máis presa
da que lle queira dar.
E, de súpeto, teño-me que deitar.
Entón, a cotío cando me deito,
xa non quero voltar a erguerme,
nunca máis.
A cotío
rpm ‘02

Nos intres que estou sen ti,
é todo o tempo que perdo
de non estar contigo.
Porque se ti non estás aquí,
pregunto-me: Que fago eu comigo?
Porque sen ti, non sei o que fago.
Nos intres que estou sen ti,
comprímese todo canto sinto,
redúcese todo canto falo.
Porque se non te escoito a ti,
pregunto-me: Con quen agora converso?
Porque sen ti, non sei o que digo.
Nos intres que estou sen ti,
é todo tempo que esquezo
por non estar contigo.
Porque se me maxino sen ti,
pregunto-me: Que senso teño eu mesmo?
Porque sen ti, non sei o que penso.
Nos intres que estou sen ti,
agóchase todo canto entendo,
amósase todo aquilo de canto dubido.
Porque se deixo de confiar en ti,
pregunto-me: Con quen agora comparto?
Porque sen ti, non sei o que vexo.
Nos intres que estou sen ti,
é ausencia a tempo eterno,
presencia comigo mesmo.
Porque sempre que é así,
pregunto-me: Estarei a caso tolo?
Porque sen ti, non sei o que é estar cordo.
Nos intres que estou sen ti
rpm ‘02

Teño medo dun soño coma temos medo
de un grande burato cheo de vago horror
que, levando no sei onde …
só vexo infinito en todas as fiestras.
Medo do vento que ulila as sons das tebras.
Dos vindeiros neboeiros que tinguen de escuro
os nosos corazóns ...
Da frondosidade das fragas
que nos agochan o futuro ...
Da soidade de estar sen ti.
Medo do demo con luvas e lupa, amigo da «Cer da morte»,
do arco da vella sen cor, onde só mora a dor;
onde o pan é arxila e o ar po.
Dos vermellos ollos do ouvear do lobo
de lombo escuro saído do burato
de vago horror...
Das fiestras do infinito que só deixan paso
á frondosidade das fragas
é o seu fedor...
Medo dun futuro que agóchase no rabuñar da soidade
sen a presenza da túa compaña,
sen o refuxio da túa morada.
Medo dun presente en soidade
dunhas lembranzas sen dono
paridas nun pasado que semella mellor.
Dunha nenez que quixo ser home,
que chora en silencio coma un neno
que non lembra, que esquece.
Medo dun mundo sen fin e finito
onde os xigantes veñen a esmaga-las «Cámpanillas»
de «Peter Pan», do maxín de «Öz» ou calquera.
Dun mundo indivisíbel, cru e cruel.
Medo de ver que tantos son tan poucos
como case que ren.
Medo de deixar de ser «Peter Pan».
Medo por ter que dubidar,
dubidar de «Peter Pan».
Dubidando de Peter Pan
rpm ‘12
Na fin chegou.
Chegou e lembrou.
Lembrou o sido
o que foi
e o que nunca quixo ser.
Na fin chegou.
Chegou e lembrou.
![]() 1 |
---|
![]() 2 |
![]() 3 |
![]() 4 |
![]() 5 |
![]() 6 |
![]() 7 |
![]() 8 |
![]() 9 |
![]() 10 |
![]() 11 |
![]() 12 |
![]() 13 |
![]() 14 |

A túa amizade xurde
dende o don de xentes
que só ti tes.
Está cifrado no teu «adn»,
lume e sangue da túa alma,
código perenne
inscrito da túa persoa.
Es nobreza
de real xente,
sapiencia e intelixencia.
Es don da verdade.
A túa amizade xurde
de entre a ría ferrolá
de corazón enxebre.
E-lo home,
a persoa que calquera
quixer, e non é
mais que se puidera, quixera.
E-lo amigo que da,
corta e reparte,
do que teño a fortuna
que da súa amizade teño parte.
A túa amizade xurde
vigoroso como eu diría
e indícao o teu nome.
Amigo meu
rpm ‘12

Home sabio,
home íntegro,
home honesto,
home infinito!
Es vide de sangue,
sangue de vida,
pouso de crianza,
gran reserva
da catadura moral!
Es sangue de vide,
vide da vida,
repouso de barrica
da meirande pureza
que non ten rival!
Home honrado,
home xusto,
home bo,
home puro!
Es valedor da túa xente,
a túa xente que te valora,
sempre e agora,
onte, hoxe e mañá
e o longo do tempo inmortal!
Es temperanza do tempero,
tempero da temperanza,
aliaxe e mestura,
fusión de destreza
de orixe espiritual!
Home sabio:
miña inspiración de catadura moral!
Home íntegro:
aspiración de pureza espiritual!
Home honesto:
fusión de destreza sen rival!
Home infinito:
aliaxe da miña orixe, ti, meu Pai,
onte, hoxe e por tempo inmortal!
Home honrado:
vide de sangue e sangue de vida!
Home xusto:
temperanza do tempero,
tempero da temperanza!
Home bo:
valedor da túa xente,
a túa xente que te valora.
Home puro:
repouso de barrica,
aliaxe e mestura
da meirande nobreza e pureza.
De fusión sabia, honrada,
íntegra, xusta,
boa e infinita.
Home orgullo,
home tranquilo,
home equilibrio,
home…
Como a un pai che falo
rpm ‘12

Chamábanlle o «arxentino», aló
fora de súa patria, fora de seu lar.
E tan só era un neno.
Un rapaz que non viña alén do mar
máis co manexo «porteño»
de sabedoría popular
que, coa pelota tiña o neno,
deu moito que falar.
Do seu pescozo forte e poderoso
colgaba un meigallo
como aqueles homes, alén do mar,
de pel escura, que fintaban
e corrían, que «chutaban»
e marcaban, que perdían e sempre gañaban,
aos que o neno do meigallo
tanto admiraba e todos eles quería imitar.
E pedíalle ao seu meigallo
que todo canto «balompé» fora
el puidera ver e xogar;
máis aínda cando en branco e negro
vía a cor branca
do seu equipo preferido,
real escudo e campión do mundo,
para o neno ao que chamaban o «arxentino».
Chamábanlle «Quitos»,
máis a nai que o pai
e os seguidos dous máis pequenos;
daquela: a pequena e o do medio.
E, para el, por que non soñar?,
co chamado «Marquitos»
campión de cor branca real
naquel receptor en branco e negro.
Pois claro que podía soñar!:
tíña-lo seu meigallo colgado do seu pescozo!
Unha moeda furada
por un burato como aquela
de cinco pesos que non quería gastar.
Colgado de seu meigallo,
castigado a non ve-lo seu campión de cor branca,
en silencio oi-no chorar.
Chamábanlle o «arxentino»
aló no «Golbey» o no «L’Asa»,
e ben poucos fórono a admirar.
Na casa e «Quitos»
e, para min, é Marcos,
o meu meirande irmán,
o maior dos amigos,
o que nunca deixei de admirar.
Como un irmán che falo
rpm ‘12

Herdou Olguita
da súa nai «Olghita».
Na terra da súa crianza
chamáronlle «La Petite Olga».
É a miña irmá,
a miña irmá pequena.
É morena de branca pel,
de ollos negros de mirada
limpa e fiel.
Baixiña só de estatura,
é meirande que ti, eu ou el
coma irmá, persoa,
ese, esta ou aquel.
Fuches musa
para este mal poeta.
Inspiración oculta
agochada tras dunha careta.
Espertares da miña inocencia,
“in-perdón” da miña conciencia.
Non está feita a mel
para boca de burro, nin que se asemella,
xa que todo aquel
e mesmo que toda aquela,
con ela e non con el,
ó soubera estares e non puidera
ser bicado polo tacto da súa pel.
A miña irmá pequena,
inseparábel de neno e nena,
a máis doce compaña,
a miña meirande e leal amiga.
Perdoa, pequena irmá!
Ámote, irmá pequena!
Xa non pisaba terra daquel
chan da nosa crianza,
mais o «Soy Rebelde» aquel
cantáchelo seica coma
ninguén, ese, esta ou aquel,
coma só sabía-o facer
«La Petite Olga».
Son fillo de Manuel y «Olgita»
segundo o meu «dni» indica.
Teño unha irmá
co nome de Olga,
a que todos na casa
chamamos Olguita.
Coma unha irmá che falo
rpm ‘12
É ninguén
e non sabes quen é.
Trepa por ti,
e espértate na noite
e non te deixa durmir.
Non é ren.
Amósase y agochase
dentro de ti,
e espértate na noite
e non te deixa durmir.
Non vai nin ven.
Aflora e xurde
a carón de ti,
e espértate na noite
e non te deixa durmir.
Non sabes si mal ou ben,
si fala ou non di
pouco ou moito de ti,
e espértate na noite
e no te deixas durmir.
«Espértate na noite e non te deixa durmir»
rpm ‘13

Ojos.
Ojos recién nacidos,
ojos crecidos.
Grandes, bellos, negros,
ardientes, luminosos, profundos,
temerarios, oscuros,
inteligentes, despabilados, atentos,
buenos, malos…
hermosos.
Rostro de ojos.
Ojos en una cara, cara de ojos.
Ojos superlativos.
Ojos de los recuerdos
de la nostalgia de los tiempos.
De los tiempos venideros
y de lo que ven ahora los ojos…
No unos ojos, sino los ojos.
Que lo ven todo y a todos,
que hablan por sí solos,
que ríen por los codos.
Ojos enamorados
que nos tienen atrapados,
liados, entregados,
embargados, embaucados.
Ojos desubicados,
llorosos, ensangrentados,
desorbitados, rotos.
Ojos dormidos, ojos despiertos,
pero que siguen siendo negros.
Ojos «despupilados»…
Ojos sin dueños
que nunca serán nuestros,
ni tuyos, ni de ellos…
Tampoco serán míos.
Serán los ojos.
Ni pasados ni futuros:
son eternos…
son los ojos.
Ojos
rpm ‘13
Tu silencio es el que habla,
que lo dice todo
sin decir nada.
Huye, viene, llega y se va
sin una palabra
o un susurro.
Sin atisbo de orgullo
ni malévola piedad.
Tu silencio enamora,
lo enreda todo
sin la palabra.
Seduce y embriaga
con y sin lástima,
sin ser oído
a pesar de su ruido.
En contra de toda maldad.
Tu silencio me inspira,
me lo dice al oído.
Me encanta y me canta
de un soneto a otro,
de palabra en palabra,
del aullido al silencio
absoluto de la nada
nunca antes pronunciado.
Tu Silencio
rpm’ 15

Galiza, síntote.
Galiza, ámote.
Miña terra, meu lar.
Meu fogar.
Só son verbas, dicires
que falan de mágoas
e verten bágoas.
Só feitos para sufrires.
Cal é eu teu mal,
os séculos de maldición,
de esquecementos sen compaixón
ou un feitizo fatal?
Galiza lonxana
de terras que non esquezo
e sentimentos que relembro.
Morriña da Galiza.
Saudades que tiven,
teño e que no se van,
que fican,
que choran,
que comigo dormen,
que comigo érguense,
que comigo viven.
Morarei contigo
e, o día chegado,
finaremos aló
onde fina a terra
e comeza a auga:
na Galiza desterrada
do mundo da fisterra.
Galiza, síntote.
Galicia, ámote.
Terra do meu fogar,
lar sen par.
Sentindo a Galiza
rpm ‘13

El tiempo vuela
como las campanas al viento
que tañen por el tiempo,
que tiñe mi vello de blanco.
Que por cada cana
tenga una arruga.
El tiempo pasa
como pasa el tiempo
que tiñe de blanco el invierno,
que tañe con fuego el verano.
Que por cada otoño exista
una primavera.
El tiempo no saluda
como tampoco te saluda el momento
que tañe como un gong de aviso,
que tiñe con colores tu recuerdo.
Que por cada blanca
tengas tu negra.
El tiempo no para
como no se detiene el firmamento
que tiñe de estrellas el infinito,
que tañe todo con golpes de silencio.
Que por cada pregunta exista
una respuesta.
El tiempo te esquiva
como lo hacemos del sediento y el hambriento
que tañen con soledad su mundo,
que tiñen de suciedad nuestro universo.
Que por cada vergüenza
tengamos nuestra fachada.
El tiempo juzga
como único testigo
que tiñe negro sobre blanco,
que tañe con grito mudo.
Que por cada verdad exista
una mentira.
El tiempo contempla
como al que le sobra tiempo
que tañe sonriendo,
que tiñe de mal aliento.
Que por cada risa
tenga su pena.
El tiempo se va,
te alcanza, te quiebra
y te adelanta
como lo hace tu momento:
no se detiene ni te espera
aun anhelando un alto en el camino.
El tiempo
rpm ‘13


Escoita, tan só escoita.
Oes o murmurio da polla
ó caer entre a lúa nova
e os queixumes dos pinos;
como no seu berce leva
o miar da xaneira,
o falar da «gheada»
e auga ó paso dos muíños;
como non hai quen o deteña
coma quen camiña
do punto calquera até Compostela
polos seus santos camiños;
como che fala sen unha palabra
como ren de nada
e todo de cada
un de os seus sorrisos?
Entón, escoita, tan só escoita,
son os sons da miña terra,
de foliada e muiñeira,
de queixumes e murmurios.
Os sons da miña terra
rpm ‘16

Noite de paz cantaron a carón do luar
ao lúgubre alumear do lar,
á calor e cor do fogar.
Entre fumes de piñas e candeas,
de carballo, castaña e filloas vermellas
de sangue para noites máxicas;
de grolos augardentes,
de nécoras, bacallau e percebes;
de capóns, viños e máis licores,
sexan de café, de froita ou froito
da ardua labor de todo un ano
da suor da fronte da xente do campo.
De risos e sorrisos francos;
algúns agochados coma sacos pesados,
coma viños espumantes, reservados,
namentres os vilanciños á calor e cor do fogar
seguen sendo a cantar
para todo aquel que atención queira prestar,
atender e entender, ceibe de todo mal,
os sons da miña terra polo Nadal.
Os sons da miña terra polo Nadal
rpm ‘16

Chora, Galiza, chora,
que a túa beleza
foise «embora».
Onde ficaron o arume dos pinos,
a costa verdecente e os verdes castros
ao son da túa poalleira danza?
Cando as fontes de clara auga mora
deixaron de encheren os nosos enxebres cuncos,
e para os nosos ríos xa non abonda a terra da choiva eterna?
Como deixamos arrebatarmos
as nosas histórias de perenne húmida bágoa,
gándaras, fragas, soutos, salcedas... e mesmo de nos?
Que é o que nos agocha a lembranza
do que fomos coma pobo e galegos orgullosos
da pertenza a este curruncho do edén na terra?
Quen agora vai-se sentar na bancada dos acusados
e farase responsábel de tanta incompetencia
por termos tanto tempo cegados polos nosos própios pecados?
Por que a ti, Galiza que chora;
por que a túa beleza
foi-se «embora»?
A Galiza Que Chora
rpm’18

Gocé de placer y dolor,
de odio y amor.
Sufrí de placer
y de regocijo en el dolor.
Amé el odio
y odié por amor.
Abracé el no querer
no por dolor, sino por odio al amor.
Calmé mi sed de amor
saciado de dolor
por el placer
del odio y el amor.
Ofrecí rencor
y orgulloso odio
sin atisbo de dolor.
Escrudiñé el amor
y, sin el menor rubor
y mayor placer,
lo insulté sin dolor.
Sentí amor
no sin odio
y ausencia de dolor.
Adolecí de placer
por ausencia de amor,
que por odio mi juicio
me dio a entender.
Placer, dolor, odio y amor
rpm’18

IN MEMORIAN
Abandonado el mundo mortal e imperfecto gozas, como solo los justos lo hacen, de tu lugar en la eternidad desde la atalaya del templo del honor reservado a unos pocos virtuosos.
Ya nada te inquieta porque conoces la Verdad; la has contemplado, y maravillado Ella clavó su pila en tu pupila y respondió a tu pregunta:
- ¿Qué es la honradez?
- Honradez, eres tú - contestó .
Nosotros, los que aquí quedamos, no aspiramos a otra cosa que no sea imitarte.
He ahí tu legado.
I entón rexurdirás
cando os carros alados
virán recolle-las boas ánimas;
e o mando dunha desas cuadrigas
dos máis fermosos cabalos brancos
nunca antes paridos,
agarimoso, oira-lo berrar:
«Sube, "Migha", ti aquí, si que lucirás!».
E ti, con sorriso ledo, contestarás:
«Si, Meu Amor, é tempo dos dous estaren xuntos».

Y si no fuera así,
si todo cuanto digo no fuera en sí
todo cuanto quiero decir;
si cuando pienso,
no pienso por mí.
Tampoco por ti.
Y si no fuera así,
si todo cuanto siento no fuera en sí
todo cuanto puedo sentir;
si cuando amo,
no amo por mí.
Tampoco por ti.
Y si no fuera así,
si todo canto oigo no fuera en sí
todo cuanto quiero oír;
si cuando miento,
no miento por mí.
Tampoco por ti.
y si no fuera así,
si todo cuanto duermo no fuera en sí
todo cuanto puedo dormir;
si cuando sueño,
no sueño por mí.
Tampoco por ti.
Y si no fuera así,
si todo cuanto pido no fuera en sí
todo cuanto quiero pedir;
si cuando lloro,
no lloro por mí.
Tampoco por ti.
Y si no fuera así,
si todo cuanto muere no fuera en sí
todo cuanto puede morir;
si cuando vivo,
no vivo por mí.
Tampoco por ti.
Sin embargo,
de ser así,
si todo fuera en sí,
a nada diría que no.
Por mí.
También por ti.
En sí
rpm '20
_edited.jpg)
Finou «Olghita», a nai de Olga,
a filla de Delolinda,
de Carme a «Mansiña».
A nai miña.
Finou de mañanciña
de non quero lembrar que día.
Finou caladiña,
sen unha bágoa nin mágoa.
Finou leda, co sorriso posto
debuxado nun beizo.
finou «Olghita», a Dona de Manolo,
a nai de «Quitos»,
a de «Carracido»
que viviía no «Amieiro-longo»
pasando o chan do lameiro,
preto do fondo do «regheiro».
Finou sintindo-o
e ollando-o todo.
Finou leda, de vida chea,
sen unha queixa.
Finou «Olghita», miña naiciña,
e agora, quen me acariña?
Quen me afastará do medo
e das pantasmas do mundo?
Quen me bicará ó rompe-lo día
e ó oído me dirá
todo canto necesito,
todo canto pido?
Finou «Olghita», e a pesar da mágoa,
non teño bágoa con que demostra-lo.
Finou «Olghita», era de mañanciña.
Si, foi-se mesmo ó rompe-lo día!
Foi-se como a andoriña,
sen despedirse na súa partida,
a sabendas de que volvería
calquera un ou outro día.
Finou leda e lixeira
coma unha Virxe milagreira...
mais só finou o seu corpo,
pois a súa ánima segue a estar connosco.
Á Miña Nai
rpm '20

Como Torquemada por su casa
con bula de fe marrada
oficiada por los tribunales del miedo
en el gran santuario del pecado.
Como comunión eucarística
de una muerte anunciada
entre el sudor del pan y el vino
y el terror de lo divino.
Como pared y espada
y mejilla presta
del bien y el mal, mal discernido,
sin lamento ni quejido.
Venga a nosotros tu reino
con convicción de palabra
mal hablada y peor interpretada.
No busques en mí nada,
porque de mí ya nada queda,
pues los restos de un pellejo
es lo más que te ofrezco.
Un cuerpo sin rostro,
un alma sin ánimo.
Una boca abierta,
una mente cerrada.
Un ojo durmiendo,
el otro acechando.
Un corazón que no palpita,
un pulmón que no respira,
otro que apenas resopla,
bufa, escupe y el aire se le escapa.
Un ser muerto como muñeco roto,
soldadito de plomo
con lanza presta y gesto hosco.
Soldadito de plomo
rpm '20

Contaba unha andrómena
que un rousinol cantaba a mañá cedo,
empoleirada na galla dun amieiro,
unha cantiga a ritmo de foliada.
Era tan fermoso o canto do conto
que a dona do amieiro ficou namorada
dos meigallos sons da cantiga
do rousinol cantor do cedo.
E seguía contando a andrómena
que, o que facía que o paxaro cantara
a cantiga a ritmo de foliada,
era a ánima dun xove dunha rapariga namorado.
Nunca o conto foi rematado,
pois seguía a ser cantado
polo rousinol cantor do cedo
empoleirada na galla da muller do amieiro namorada.
Finou no penúltimo mes de madrugada
espertando o sol moi cedo,
erguendo-o a ritmo de foliada,
murmurando-lle os feiticeiros sons do xove da rapariga namorado!
Aquela madrugada,
o rousinol do amieiro
deixou de empoleirarse na pola,
porque nunca máis volvería a cantar os feiticeiros sons do xove namorado.
Seica que desaparecera a rapariga,
iso é o que conta o conto
e, por máis que isto se pareza a unha andrómena,
deixarvos de historias!, que estamos a falar dun xove namorado.
Hoxe, nas festas da aldea,
cóntase coma unha andrómena o conto
a ritmo de foliada,
a historia da rapariga desaparecida e do xove dela namorado.
Remata contando a andrómena
que a dona do amieiro
onde o rousinol cantaba
empoleirado na galla á mañá cedo,
non era outra que a rapariga
desaparecida do conto
e que, namorada dos feiticeiros sons da foliada,
trocou o seu namorado polo canto do paxaro.
A andrómena do xove namorado
rpm ’20


Olor desgarrado,
olor sin sabor.
Sin medida, sin freno,
sin nada que le obliga.
Olor olvidado,
tan recordador.
Sin aliento, sin pena
ni ánimo de gloria.
¿A qué huele hoy?
A pan y azúcar, a heno y romero,
a tardes con sol y noches de sudor.
A insomnio carcomido,
a llanto sin amo y sexo sin amor.
A dolo alevoso,
a lo que pretendo y no soy.
Si me dejas y me voy,
quiero llevarme contigo tu olor
suave y traicionero
como la fragancia del traidor
que esconde su paso,
a trompicones y sin honor,
su alma y su legado.
Es todo cuanto puedo y te doy.
Olor descompuesto
engordado de dolor,
de odio alimentado
sin un bocado que llevarse a la boca.
Olor putrefacto
de nauseabundo rencor,
que quiero y deseo
trocar en perfumes de amor.
Olor
rpm'20

Tenemos tantos relojes
como tiempos para medirlos.
Los hay de muñeca,
de cuerda y cadena,
de canto y pared,
de cuco y hasta de péndulo.
Unos nos dan la hora,
otros prefieren cantarla,
pero, a lo que todos les gusta,
es que nos sometamos a su mirada.
A veces se adelantan
cuando no se retrasan
al largo tiempo que calculan
y a las cortas horas de vida que nos acortan.
Te llevan al pasado
y te transportan al futuro
de un presente incierto
a un tiempo y dimensión desconocido.
Te susurran «tic tac» o «tic toc»
cuando no truenan como el «big-bang»
o – tal vez me confunda – el «big-ben»
a la hora «o' clock».
Por las noches tranquilizan,
de madrugada «malhumorizan».
A las primeras dan sosiego,
a la segunda cabreo.
Nos encuadran en el orden de lo establecido,
en el poder de lo medible y medido,
de lo preferible y preferido,
de lo conveniente y convenido.
Conocedores de cuanta regla aritmética exista,
suman, restan, dividen y multiplican
lo que a ellos les sobra:
eso a lo que todos y tanto aspiramos
y de lo que tanto de ello dependemos.
El tiempo se nos va de tanto mirarlos
analógica y digitalmente mostrados.
Se nos escapa entre manillas y segunderos,
entre dígitos y cronómetros,
temporizadores, alarmas y medidores.
Te dicen cuando debes tener hambre,
cuando acostarte y levantarte,
hasta cuando hacerlo para encima no cagarte.
Son los relojes, ¡amigo mío!
de ellos te estoy hablando.
Sí, de esos que te roban el tiempo,
de los que no te dejan vivirlo,
de los que te agobian,
hurtan tu momento,
tu agenda vital organizan
reduciéndote a un mero número
y te esclavizan a un tiempo por ti no elegido.
Los Relojes Del Tiempo
rpm'20

Espejos,
reflejos de nosotros mismos.
Caricaturas distorsionadas
de Narcisos incomprendidos,
de rostros sin caras
entre cristales rotos.
De sonrisas desencajadas
y ojo de mal augurios;
de penas lastimosas
y amargos lloros.
Mudas palabras,
sollozos envenenados.
Espejos,
oscuros y sombríos,
de noches sin días,
corruptos, rotos,
ahogados en malicias.
Sucios y malintencionados,
putrefactos de tantas codicias,
malogrados y lastimeros
de necias esencias.
Atrapados y sin argumentos,
desahuciados por las inclemencias.
Por la vida golpeados.
Espejos,
reflejos de tiempos pasados,
de futuras envidias,
de presentes inciertos
por olvidadas experiencias.
Brillos de seres muertos
de lujurias y codicias;
de ojos desubicados
a los que le faltaron caricias
y llenaron de vicios.
Cautivos de historias
contadas sin mimos.
Espejos,
reflejos de otros que no son nosotros,
que muestran diferencias,
que obran de otros modos
y abrazan otras creencias.
Son otro color de reflejos,
de otras reminiscencias;
menos estimados
por sus falsas apariencias,
considerados imperfectos
por nuestras ansias.
Cómplices de nuestros demonios.
Reflejos
rpm'20

Boca preta a berrar
sobre montura de freos de «varilla»;
ouvidos sen tempo de acreditar
o que oen o cabo da bucina.
Son tempos de abrazar,
momentos de benvida
dos que temos que gozar
afastados da despedida.
Cuartillos de leite hai que procurar
costa arriba máis aló da capela;
que, quen queira chegar,
antes ou despois chegará,
porque o importante hoxe é festexar
o aniversario do día.
A Virxe a todos vai-nos agasallar,
que para iso din que é tan milagreira.
De cara a vía,
preto do paso,
ó peirao ímonos mergullar.
As veces o Roni ven connosco,
case sempre ó mediodía,
pouco antes da hora do xantar.
Polo serán fomos algún día
a sabendas ou non sabendo
o que nas beiras pódete esperar.
Rapaces brincando, mozas nadando;
ollada que desconfía
pronta a turrar.
Verde é o outono galego
o paso da monótona poalla
inspiradora do relembrar,
namentres o teu noxo
agarimosamente quéresme amosar
encollendo ollo e arqueando cella.
Xa non canta o eixo do carro
co que íamos ao rompe-lo día
ós montes da Risca a candear.
Era do teu tío máis querido,
no que ti soubeches argallar
rodas de pino de madeira fina.
Foi polo noso andar
entre as sombras da lúa
polo que os cans deixaron de ladrar,
lanzándose de caza
procurando onde trabar,
e ti máis eu coa única defensa
dun paraugas e o correr e patear.
Agora só podo lembrar,
a outra parte xa non está.
De ren servirame chorar
agora que a bágoa e a mágoa
xa non me poden calmar;
agora que xa non é antes, senón agora;
agora, curmán, quen coas lembranzas vai-me axudar?
Agora, curmán
rpm' 21


Seguridade por liberdade,
ti máis eu por soidade.
«Solidariedade»!, berran o cabo do peirao.
Sen piedade carga a orde constituída,
armada de porra e lei do funil, a brazo partido.
«¡Nin un só paso atrás!», é o lema do manifesto
parido pola honra perdida,
polo repartimento mal repartido;
e as bestas cargan con sobriedade
a prol da equidade e a igualdade.
«Que máis ten a idade»!,
mal aconsella a maldade
agochada aló no fondo
agás do que non ten nada,
do que nada fala,
de quen ren espero.
Tropeza o cego
coa venda da xustiza,
coa incomprensión do xulgado:
«Que barbaridade!»,
exclamará a ambigüidade.
Haberá quen de todo acuse a autoridade,
quen se refuxie na súa acoutada mentalidade
ou, coma sempre, será culpa do outro,
non da propia por máis que a teña,
pois con ela síntome ceibe por máis que estea só.
Ceibe quero ser
rpm ‘21
No me hago mayor,
acumulo años de conocimiento.
Camino hacia la sabiduría,
me acerco a mí yo.
A lo que soy como persona,
esa que tanto llevo escondiendo
todo el tiempo de toda una vida;
y, ¿quieres saber una cosa?:
¡de veras que me siento mejor!
Mejor de lo que era.
No porque me haga mayor,
sino porque voy siendo más sabio,
porque en cada cumpleaños soplo velas de amor.
Las del amor verdadero,
ese que nada quita y todo da,
el que siempre muestra respeto
aún en la orfandad.
No, ¿qué va?, ¡no me ofendo!,
caminar hacia más edad
no es hacerte más viejo,
es conocerte mejor,
saber quién eres de verdad,
hasta dónde estás dispuesto a llegar.
Ya lo dejó dicho el poeta,
«caminante no hay camino […]
se hace camino al andar»,
pero yo no quiero volver la vista atrás
añorando mis estelas
por mi paso por el mar;
¡no!, quiero aprender de ellas
y volver a caminar
sin tregua ni descanso
porque, por más que tú me creas mayor,
todavía al andar sigo aprendiendo
y, lo que es mejor:
comprendiendo.
Y lo haré de todo ello,
hasta de la nada,
de cualquier modo,
hasta el agotamiento,
sin prisa, sin pausa;
y, cuando por fin tú estimes sea viejo,
desahuciado te obsequiaré con lo aprendido
porque, de todos es sabido
que sabe más el diablo
por viejo que por… entendido.
Aplícate el cuento hermano,
pues tú también te haces mayor
y escucha, si comprendes como yo,
reconócete a ti mismo y toma nota,
pues la vida es demasiado corta
como para afirmar que ha pasado demasiado tiempo.
Mayoría de edad
rpm‘ 21

Quéimante coma unha bruxa
por ser meiga,
por te resistir a teima
dos que nada saben
e todo din sen dicir ren.
Desólante na nada,
ti que o fuches toda:
ar, lume e terra
dos que nada agora queren,
dos que nunca tiveron ren.
Non se puxo de moda
nin onte nin arestora;
é a estupidez humana
dos que todo entenden
e a nada atenden.
Secarante até a auga
con po de cinza
e choiva ácida
por dicires amén
aos que en nada cren.
Mesmo a túa faciana
borrarán da terra
se seguimos a teimar coa queima
e non nos afastámonos de quen
afástase da túa beleza e o noso ben.
O teu meigallo rexurdirá
coa forza da queimada,
con rexo e afouteza;
cós espíritos do alén
e os nosos devanceiros no Edén!
A Queima
rpm ‘22

Yo también mantengo
mi soliloquio, D. Antonio;
también converso, platico
con el hombre que siempre va conmigo,
aunque no espero
hablarle a Dios un día,
pues una arrogancia considero
por mi parte sería.
Por bueno también me tengo
aunque no brote mi verbo
de manantial tan sereno como el suyo,
pues me reconozco
como Usted algo jacobino,
un tipo que no siempre sigue su doctrina,
alguien algo soberbio
que desdeña la filantropía.
Mi infancia es el recuerdo
de un patio de colegio
de la tierra del polvo
que a Usted, D. Antonio,
le cubre un país vecino.
Mi pubertad y adolescencia
con catorce años inicio
en tierras de mi amada Galicia.
Dividí por necesidad mi tiempo
de vida, ocio y trabajo,
por no mejor saber hacerlo,
yo que de todo tanto presumo
hasta de mi pobre intelecto.
Catorce años en Euskal Herria
fueron mi castigo,
penitencia que con gusto repetiría.
No he sido un seductor al uso
ni bueno ni malo,
nada extraordinario, desde luego,
pero he amado
y, lo más importante, he sido amado
más de lo que merezco;
he dicho que sí un día
y no me arrepiento,
pues he sido dichoso toda una vida.
Nada me deben por lo que escribo,
también a mi trabajo acudo
y no siempre con mi dinero pago.
Ninguna mansión habito
ni traje alguno visto,
pues, quien algo me conozca,
mi triste aliño indumentario
del mismo modo reconocerá.
Y cuando llegue ese día último, sin viaje alguno
dejaré este mundo como simple ser humano,
y puede que algo más sabio y más profano.
Y no, no volveré algún día,
ni mañana, ni pasado, ni el día del Juicio;
todo, absolutamente todo, se quedará
en la misma nada de la que procedía.
Retrato
rpm ‘22

Os contos son para relatar.
Os relatos para contar.
E a poesía para namorar.
A vida está chea de contos.
Contos que non se poden relatar.
Nen poesía para namorar.
O que se dí do amor son contos.
Fascículos en relatos.
Poesía sen namorados.
Dun mesmo que se pode relatar
cando dun mesmo non se pode contar,
valeiros de poesía para namorar.
Mais con poesía para namorar,
a vida de contos
poderáse relatar
e o amor valeiro de contos,
cheo de poesía para namorar,
sen fascículos en relatos,
cun mesmo poderá contar
aos namorados
cheos de poesía que relatar.
Ninguén me pode namorar,
se non tén poesía para min relatar,
valeira de histórias que me contar.
Os contos son para contar.
Os relatos para relatar.
A poesía para namorar.
R.P.M.
rpm ‘09
«Pío, pío!», piou o paxariño
cando da árbore caeu onde tíña-lo seu niño.
«Pío, pío!», por mor do moito frío
ía morrer congonxeladiño
o paxaro coitadiño.
«Pío, pío!» voltou a piares o paxariño
cando unha vaca pasaba polo camiño
e con súa bosta deixou-no todo cagadiño.
Cagado, cagado coitado paxariño.
«Pío, pío!» como fede o cheiriño!
Cheira mal a bosta, mais dáme calorciño.
E así, moito máis quentiño,
«Pío, pío!» cantaba o paxariño.
Cantaba e cantaba, «Pío, pío!» o paxariño,
demasiado forte para todo aquel que pasara polo camiño.
Por onde apareceu un gatiño
con moita fame, coitadiño.
«Pío, pío!», berrou o paxariño
e iso que xa non estaba cagadiño,
o gato deixarao limpiño
e chapou-no dun bocadiño.
Non sempre o que te mete na merda e o teu inimigo,
e quen te saca dela é-lo teu amigo.
E aprende : aínda que moitas veces estees cheo de merda, o mellor é estar caladiño.
Pío, pío!, dixo o paxariño
rpm ‘09
Un lugar entre el olvido y ninguna parte. En ninguna parte del olvido que nos lleva a ningún lugar.
Somos pasado y nos empeñamos en pensar en futuro que no está, que no va a ninguna parte. Somos el olvido en algún lugar que parte hacia un futuro en el que creemos que lo pasado, pasado está. Pero somos pasado. Pasado de una parte de todo y de todo una parte. Nunca volveremos a ser lo que somos ahora, a hacer lo que hacemos ahora, a escribir lo que escribo ahora. Este mismo ahora, ya no lo es, es pasado. Ahora mismo, pasado está. Nunca seremos lo que fuimos pero somos consecuencia de lo que éramos.
Somos un lugar en el olvido parte del todo del pasado de todo un parte pasado. Somos el futuro que nos dicta el pasado, fruto de nuestro olvido, presente de nuestro pasado, futuro de nuestro presente. Presentemos nuestro pasado para emprender nuestro futuro.
Nada haremos mañana de lo que no hayamos decidido hoy tomado del ayer. Sé quién soy hoy porque sabía quién era ayer y sabré quién seré mañana. No soy hoy sin ayer ni mañana sin hoy. No soy presente sin pasado ni futuro sin presente. Es obvio: somos pasado, no hay presente sin él ni futuro sin aquél. La decisión que tomo ahora, ya es pasado en un futuro en la que la ejecutaré.
Un lugar entre el olvido y ninguna parte. Pasado, presente y futuro: el que conocemos, el que creemos conocer y el que pretendemos conocer. El olvido que conocemos y ninguna parte que creemos y pretendemos conocer. Y, sin embargo, procede del mismo lugar, del mismo sitio que nos indica que está ahí, entre el olvido y ninguna parte, de ninguna parte del olvido. Del olvido al que condenamos nuestro pasado al que no podemos condenar sin condenarnos, porque condenados estamos a ser nuestro pasado, el que condena nuestro presente y condenará nuestro futuro. Y si por fin, llegas a ese lugar entre el olvido y ninguna parte es que ya no tienes pasado y, sin él , no soy yo, no sé quién soy, no eres tú, no somos quienes decimos ser.
Dicen que el pasado , pasado está. Si no está es que queremos olvidar. Si queremos olvidar, olvidaremos y caeremos en el olvido. No quiero caer en el olvido. No quiero estar en ese lugar ni estar en ninguna parte. No quiero ser olvido, quiero mi pasado. Quiero ser, yo.
«Un Lugar Entre El Olvido Y Ninguna Parte»
rpm ‘13

Imagínate un mundo sin fronteras,
donde no tuviesen cabida las guerras
Imagínate a todo el mundo viviendo en paz.
No es difícil, si lo intentas de veras.


Eu confeso perante vós,
de todo e de todos,
de min mesmo,
dos que estades e dos que se foron,
que pequei de palabra, pensamento,
obra e omisión.
Agora que todos
estamos reunidos
neste retrinco,
abrireivos o meu corazón
coa palabra, o pensamento
e a obra, sen ningunha omisión.
Confesareivos os meus pecados,
os meirandes e os menos cativos,
os de verdade e nos que non creo,
os que son e non son,
os de palabra e pensamento,
os de obra e por omisión.
Falleivos a todos vós
defraudando a todo e a todos,
a min mesmo,
aos que estades e aos que se foron,
e finxen-no de palabra e pensamento,
De obra, e repito, por omisión.
Contareillo aos crédulos,
aos mesmos mentireiros,
na mentira que vivín e vivo
sen ningún tipo de remisión,
onde a miña palabra e o meu pensamento
e, a mesma obra, xa non teñen redención.
Non me xustificarei perante vós
nin con ollos húmidos,
pois xustificación algunha teño
por se-lo que son;
Eu que tanto de palabra e pensamento,
tanto obrei por omisión.
Non me mal interpretedes, prégovos.
Oíde, prégovos!
Pois dabondo teño
coa miña propia conclusión,
eu que tanto elucubrei palabra e pensamento
en obra de grande profusión.
Mais non desexo máis mentirvos,
só confesarvos
que se a algún deus podo
pregarlle o perdón,
que sexa de palabra e non de pensamento,
pois farto estou de tanta ilusión.
Son pecador destes mesmos versos
e até dos mesmos argumentos
nos que ren confeso,
nos que ningunha alusión
á palabra e ao pensamento fago
a non ser a meirande omisión.
De xeonllos estou perante vós,
perante todo é todos.
Non, non suplico!...
Non, non o fago, non…
Só quero confesar de palabra e pensamento
sen ningunha omisión.
Eu confeso perante vós,
de todo é de todos,
que pequei de palabra, obra e pensamento
pola miña culpa e toda a intención
de quen non se pode redimir nin na omisión.
Eu confeso
rpm ‘22

Non nos abonda
con queima-la túa enxebre beleza
que teimamos por arrebatar-te a fala;
deixar-te muda, calada,
sen verba, sen nada.
E agora que me queda,
se non podo escoita-la miña terra
coas voces da miña lingua
afastadas dos duros acentos de Castela?
Como podo ser poeta sen fala,
sentir sen alma
escribir sen a miña letra?
Que estamos a facer con Galiza,
que ten que tanto a condena?
Temos que revivi-la,
co boca a boca se fai falla!
Non podemos abandona-la,
deixa-la tirada, na estacada!
De ser así non só ela ficará soa, esquecida,
senón todos aqueles e aquelas que un día
esqueceron-se de te-los pes apegados a terra.
Ollemos alén da raia,
de Camões irmán de fala,
e defendamo-nos da conquista de Castela!
A Galiza que berra
rpm '24