«Lembranzas Sen Dono»

Finou «Olghita», a nai de Olga, a filla de Delolinda,

de Carme a «Mansiña».

A nai miña.

Finou de mañanciña

de non quero lembrar que día.

Finou caladiña,

sen unha bágoa nin mágoa.

Finou leda, co sorriso posto

debuxado nun beizo.

Finou «Olghita», a Dona de Manolo,

a nai de «Quitos»,

a de «Carracido»

que viviía no «Amieiro-longo»

pasando o chan do lameiro,

preto do fondo do «regheiro».

Finou sintindo-o

e ollando-o todo.

Finou leda, de vida chea,

sen unha queixa.

Finou «Olghita», miña naiciña,

e agora, quen me acariña?

Quen me afastará do medo

e das pantasmas do mundo?

Quen me bicará ó rompe-lo día

e ó oído me dirá

todo canto necesito,

todo canto pido?

Finou «Olghita», e a pesar da mágoa,

non teño bágoa con que demostra-lo.

Finou «Olghita», era de mañanciña.

Si, foi-se mesmo ó rompe-lo día!

Foi-se como a anduriña,

sen despedirse na súa partida,

a sabendas de que volvería

calquera un ou outro día.

Finou leda e lixeira

coma unha Virxe milagreira...

mais só finou o seu corpo,

pois a súa ánima segue a estar connosco.

​In Memorian

Á Miña Nai

rpm '20