«CARTAS DESDE GALIZA»

Amada Nai Miña.

      O sábado pasado foi o teu aniversario… pero seica que aló no alén non celebrades tales cousas. Non ten sentido na eternidade… mais, para nós os mortais, é a única forma que temos de relembrarmos os anos que imos deixando coma pegadas polo finito paso polo lo que chamamos vida. E lembreime de ti Mamá, como todos os días o fago.

     Acórdome cando ti dicíasme que habería de acordarme moito de ti e que máis dunha bágoa vertería cando me faltaras, toda vez que eu, testán, negábame a recoñece-lo obvio, pois acertaches no teu vaticinio. No entanto, matizarei que a segunda parte da oración é a que menos cumprín, namentres que a primeira non deixo de face-la realidade cada día e, normalmente, non só unha vez, senón unha chea delas, de centos, e pode que de miles e de xeitos diferentes. Pódote relembrar cun sorriso, por exemplo, pero, cantos sorrisos tiñas? Pode que, traballando na horta, fritindo unhas patacas para unha tortilla ou simplemente buscando a palabra precisa e exacta para saír do paso, ou compoñendo unha poesía. Cantos consellos e verbas de sabedoría poderías ofrecerme? Todos cantos fáltanme e que de ti non aprendín por non saber ou non querer escoitar.

      As bágoas, Miña Nai, vertinas os primeiros días pola frustración da perda e o medo a orfandade. Pero estas sonche fuxidías, escorregan polas meixelas e desafogan a dor. No meu caso, confesareite que poucas foron e mesmo reprocheime o pouco que chorei, até que me din conta que as peores estaban aínda por chegar: as bágoas do corazón. O meu parecer, Miña Nai, non son tan teatrais como as que escorregan polas meixelas, senón moito máis sinceras e dolorosas. Son as que te acompañan no relembro. Aínda hoxe cústame acostumarme a elas. Quixera dalgún xeito afogalas, mais coido que unha parte de min nin o quer, nin o desexa. Pode que cause dor, pero este non me arrebatará a miña necesidade do teu relembro, porque, dime, Miña Nai, que sería de min?

      Non sei que máis dicirche. Daquela, como ti adoitabas en moitas ocasións inicia-las túas frases, podería contarche as pequenas miserias que os mortais aquí na terra seguimos a acometeren porque pensamos que imos vivir para sempre, que isto é noso sen decatarnos que aquí estamos de paso, e non coma propietarios, senón coma inquilinos. Eu, pola miña banda, contareite que xa me xubilei, que sigo a escribir parvadas e que continuarei a relembrarte regando uns pementos ou plantando unhas coias, eu que tanto recriminábache a túa toleira pola túa horta: «Non tes necesidade diso!», adoitaba reprenderte. E mírame agora, imitándote. Vivir para crer, non si, Miña Nai?

      Sempre digo que son máis de vida que de morte, pois morrer é doado, vivir é o difícil, por iso prefiro escribirche no día do teu aniversario, aquel que marcou o tempo que por estes lares ti andaches, e non celebrar a dor do relembro da túa ida. Quero relembrarme de ti en vida, non na morte. Así que, no teu vindeiro aniversario de vida, se aínda sigo a contar anos mortais, volverei a escribirte e, se non é así, espero estar a beira túa aló na eternidade.

      O dito, Mamá, até a vindeira.

      Teu fillo que te quere e non se esquece de ti.

rpm ‘25

Fornelos de Montes, agosto 2025