«CARTAS DESDE GALIZA»

Miña Amada Nai.

      Axiña sera-lo teu aniversario. Ao de aquí, refiro-me. Non apuntarei a data exacta, pois, o máis seguro é que, quen isto lea, non o faga polo ben que escribo nin por saber o que escribo, senón a quen lle escribo. De ser así, este ou esta, de sobra coñecera-la data do teu aniversario. Se non, é porque non te coñecía o suficiente ou non lle eras de moito interese. En todo caso, tanto ten, aló no alén, supoño, pouco importa.

      Eu, pola miña banda, adianto-me a escribir-che porque me peta, aproveitando o que, nestes últimos días, foi acontecendo. Sempre acontecen cousas, dirás, mais nesta ocasión debo admitires ca casualidade, sempre ó quite, acadou facer coincidiren varios acontecementos, incluídos aniversarios, nun curto espazo de tempo, polo menos, aquí na terra. Por exemplo, o día once dos correntes, como ben te lembrarás, foi o aniversario de voda da miña dona máis eu, e a casualidade quixo que fora coincidiren cunha xuntanza que seica queren converter en tradición ca ti, a ben seguro, estou convencido, encantaría-che, enchería-te de fachenda. A ti, e a algún máis que contigo comparten eternidade.

      O pasado domingo, o citado día once dos correntes, os curmáns e curmás de primeira e segunda liña de consanguinidade Martínez, cos seus e coas súas parellas políticas respectivas, ademais das descendencias correspondentes, axuntabamos-nos para xantar coma unha familia, que é, en definitiva, o que somos. Faltaron algúns: uns porque non quixeron e outros porque non puideron. Aos primeiros direi-lles que, eles o perderon; aos segundos, que foi unha mágoa que aló non estiveran.

      Si, Mamá, eran todos os teus!, os que aquí orfos deixaches-nos privando-nos da túa presenza. Entón, xantando relembrei o meu aniversario de voda, e toda canta lembranza teño con eses «teus», que son os meus. Os Nadais, as Noites Vellas, os Milagres, as Angustias, etc. E, nas miñas lembranzas, apareces-tes vós, os que xa non estades. Vin a Papá e o Tío Celso que, coma patriarcas do clan, observaban orgullosos o seu legado, como agora vexo-o reflectido nos ollos de Marcos e Paco, por poñer só uns exemplos e, sen querer pecar de soberbio, nos meus mesmo. Nun intre, nun curruncho da táboa, ollei a Celsito arquea-las súas cellas coma só el sabe face-lo ao tempo que me chiscaba un ollo en sinal de complicidade, namentres ti sorrías fachendosa dos teus, a Tía Sita ría sen saber moi ben por que e o curmán «Melito» quedaba-se con todo sen ren dicir. Noutro curruncho alguén contaba un chiste, outro unha «batallita», outra repartía receitas de cociña coma quen reparte caramelos ou xeados; no medio do comedor oe-se unha gargallada, enfronte alguén serve-se un grolo de «herbas» para, a fin, brindar todos polo que somos: unha familia.

      Grazas.

      Foi un xantar que rematou cun serán marabilloso, Mamá! A única mágoa que teño e que non estivera-mos todos coma non fai tanto tempo, inda que pensemos que si. Pero os que non estabades, xa nunca poderedes estardes, e eu, o que non quixera é que, pasado o tempo, lembre a quen non está non podendo nunca más axuntar-me con el. Todo apunta a que, a xuntanza dos Martínez, volva-se a reproducir. Niso quedou-se, e espero que as palabras, coma soe dicirse, non as leven o vento e que poidamos volvermos a reunir xantando arredor dunha táboa ó calor das lembranzas.

      Non sei como despedirme de ti, na eternidade seica non se leva, así que farei-o ao xeito dos terreais. Parabéns, Miña Nai!, polo teu aniversario... e pola Xuntanza.

      O teu fillo que te ama e non te esquece.

rpm ‘24

Fornelos de Montes, agosto 2024.