«CARTAS DESDE GALIZA»

Amado Pai Meu.

Non importa que chegue a tempo ou non, se me retraso ou adianto un día, unha semana, un mes… nun espazo atemporal, estas nimiedades, ren importan. Ti xa non dependes de cousas tan insignificantes coma o tempo i eu non sei o que facer con el con respecto a ti; a min escápase-me sen nunca poder volver a recupera-lo, ti estás tan afastado do noso concepto del que é-nos imposíbel pode-lo definir para os que xa non dispoñedes del por non necesita-lo. É por iso que a tardanza ou a prontitude con vós, os do alén, non ten sentido.

Ao non ter-te aquí, ao meu carón ou á miña beira, ou simplemente ao non poderte localizar fisicamente, faise-me máis ardua a tarefa de escribir-che. A única saída que se me ocorre, porque non son quen de atopar outra, e recorrer a memoria e urdir nas lembranzas que non son outra cousa cunha viaxe no tempo. Pero ti, coma xa quedou dito, dispós del a esgallo até o punto de ignora-lo, polo que che sobra do mesmo para viaxar, lembrar e mesmo recorrer a el. Así que deixarémo-lo por un intre a un costado, e inda que non acadaremos de todo afastarmos del porque no meu caso é imposíbel, tentarei por-che o día a grandes trazos do que aquí foi acontecendo dende que xa non estás. Poida que así acade dicir-che algo concreto e coherente sen ter que divagar sobre cuestións das que pouco o ren entendo, senón é dar paus de cego entre teorías mal lidas e peor entendidas.

Ti sempre me dicías aquelo de poder vivir para saber, ver onde as cousas ían acabar. Pois direi-che que as cousas pouco cambiaron dende a túa ausencia. O mundo, Pai, segue a estar dividido en dous bloques que seguen a sodomizarse un ao outro tal coma pregoabas ti con sorriso retranqueiro. Pregoábalo a túa maneira, pero nunha misiva na que alguén máis poida asomar-se a ela, non é axeitado, creo, transcribi-lo literalmente. Polo demais, e seres concreto, contarei-che que, se xa non cho contei, que neste tempo contable no que ti xa non estás, a humanidade sufriu unha pandemia dunha enfermidade que ti non chega-ches a coñecer, a COVID-19. Así chamaron-na os que destas cousas entenden. Como anécdota contarei-che que as persoas as que máis lle afectou a situación, foi as persoas maiores. Maxino-me arestora o teu enxebre e autentico sorriso retranqueiro sostendo que, todo isto que che estou a contar sobor desa pandemia, foi feito a posta. «Hai-che demasiados vellos cobrando pensións, así que matando uns cantos redúcese a factura», dirías-me, máis ou menos. Por outra banda, declararon-se dúas guerras, unha, a primeira en producirse, en Ucraína, aló preto da Rusia, outra, por non perde-la costume, entre Israel e o palestinos. Ren que che sorprendería: «Medio mundo a foder outro medio», sería-la túa resposta. Aos de aquí, aos do mundo Occidental, repercutiu-nos a nivel do peto, sobre todo aos menos avantaxados. «Non te preocupes fillo, a vida para o pobre sempre foi cara», sentenciarías. O planeta, a Terra, seica, está-se a requentar demasiado pola nosa culpa. Se contigo aquí os veráns xa non era o que foron, e os invernos tampouco, agora é peor até o punto có temporal de toda a vida poñen-lle nome coma se de unha persoa se tratase y clasifican-os de «DANA», «ciclo-xénese explosiva» e outras rarezas polo estilo. Non chove coma antes estabamos acostumados, nin en cantidade, nin en intensidade, coma se a climatoloxía volvera-se tola: chove pouco, e cando o fai, fai-no sen orde nin concerto. Fai máis calor, e as xeadas no «fondo do regheiro» case que deixaron de producirse.

En canto ao máis achegado, sen intención de seren repetitivo, lembrarei-te que Celsito, o que che consideraba o mellor tío de todos cantos tivo, está a desfrutar da atemporalidade fai máis de dous anos, namentres a dona do teu consogro, Nieves, fixo hai xa un ano. De aquí a pouco, el tamén cumprirá o seu cabodano. De todo isto pode que a túa «Migha» xa cho contou, pois, se mal no relembro, na última vez que lle escribín puxe-na ao día de estes pormenores. Boto-vos de menos, a todos vós, máis do que estou disposto a admitiren. Para rematar e deixar algo para próxima, informarei-che que xa pouco queda-me para xubilar-me, porque o tempo, aquí papá, por moito que o contemos, e talvez por iso, segue a correr.

Coma a un Pai che falo, o teu fillo que te ama e non te esquece.

Até a vindeira.

rpm ‘23

Fornelos de Montes, novembro 2023.