«CARTAS DESDE GALIZA»

Amado Pai Meu.

Nesta ocasión, a tardía cita co meu costume de manter estas Cartas (as que agora denomino «CARTAS DESDE GALIZA») con alguén próximo a miña persoa, nada ten que ver có esquecemento. Non me esquecín do teu aniversario; máis ben foi unha cuestión emocional: afogado polas lembranzas non fun quen de poder escribir ren que non fora coma imprimir vagas verbas sobre superficies acuosas, tal como agora mesmo temo-me estou a facer. Por outra banda, gusta-me pensar que a tardanza debe-se a miña imaxinaria e teimuda costume a desviar-me das, case que sempre e sempre recorrentes, convencións sociais; eu, que a fin, tan convencional resulto. Confeso, pois, que ren de ren do até aquí exposto: tan só foi o medo a dor.

A dor, Meu Pai, ten esas cousas. Pero ti nada tes que ver con ela, nin ren que se lle poida asemellar, porque ela é un medo máis doutros tantos que tanto nos angustian o longo da nosa vida; e ti, aprendiches-me a non ter medo. Logo de lembrarte sen medo, puxe-me a redactar o que agora estás lendo. Foi doado — moito máis do que o meu maxín erroneamente estaba a percibir —, tan só foi cuestión de substituí-la pola ledicia do teu relembro.

Agora xa non teño medo, Papá, a dor – aínda que, como mortal, resisto-me a abandona-la de todo – foi minguando. Sei que ti franqueache-la porta do templo da honra sen restricións nin condicionantes algúns, porque ti es a personificación mesma desta mesma, e fuches acollido no altar da virtude onde só os elixidos son convidados a «Estaren». Sei que deixaches de «ser», pero, coa mesma firmeza, afirmo que «estás». O que ti «fuches» espiritual e fisicamente (se queres, enérxica e materialmente, para non afondarnos dabondo na metafísica) e, como tal, abocado a transformación pero indestrutíbel, é a testemuña irrefutábel da túa eternidade. Por iso, Pai, é unha solemne estupidez relembrarte con dor: a ninguén que está e amamos lembramos con dor.

De seguires «sendo», o pasado día 20 dos correntes, houberas cumprido 87 anos de vida terreal. Agora isto xa nada importa para ti: trocaches números por eternidade. Os que aquí seguimos a contar houbera-nos gustado compartir contigo eses oitenta e sete, pero eu – non sei os demais – conformarei-me con seguir a contar ovellas ata o infinito a espera dun sono sen fin e, chegada a hora, sexa deses poucos elixidos no templo da virtude. Espero, Papá, contar contigo.

De tódolos xeitos, e volvendo cos pes a terra, dende aquí resístome imperfectamente a non desexarte un feliz aniversario. Pode que non sexa o máis apropiado e que o feito mesmo da felicitación faga-me – é máis que probábel – novamente caer no desconsolo da dor; porque eu, Pai, sigo a contar anos.

Xa ves!, quixen afastarme o máis lonxe posíbel das convencións e fun caer no máis convencional das felicitacións: parabéns, Papá!

Agarimosamente teu, o teu fillo que non te esquece.

rpm’17

Fornelos de Montes, novembro 2017