«CARTAS DESDE GALIZA»

Miña Querida Nai.

Esta vez non foi o froito da miña afamada despistada mente, senón que é feito adrede, conscientemente. E ti preguntarás-me por que? Sendo sincero, confesarei-te que non no sei, pero mentiría se dixera que non me acordei do teu aniversario. O domingo pasado, puxen-me ante o ordenador e nada puiden escribir. Foi coma se as verbas que tanto quero adicarte fóranse agochar aló onde ninguén poida atopa-las, coma se se esfumaran sen rastro algún, nin cheiro, nin son... ren de ren. Logo, afastados os ollos da pantalla en branco – máis que a pantalla, a mente –, invade-me un profundo sentimento de culpabilidade por darme conta de que o que me ocorre non é máis que un exercicio de covardía disfrazado de «falla de inspiración». Aínda non superei tódolos meus medos, Mamá!, e xa non te teño a ti para escorrenta-los.

Emporiso, hoxe reunín o valor – i espero cas verbas – para falar contigo, ti, que xa non estás. Quero felicitarte polo teu aniversario, ti, que xa non compres anos; ti, que es eterna xa. Porén, decidín que as miñas verbas tiñan que ser de vida e non de morte, porque son máis das primeiras que das segundas aferrando-me a idea de que Vos seguides aquí. Talvez por iso ren quixen escribirte polo teu «cabodano», ese que nos recorda que non xa estás con nos. Agora, como Papá, gozas da eternidade, e nela é absurdo contar por innecesario, só nos os mortais temo-la necesidade de ir sumando ou restando, do mesmo xeito que despedimos-nos coa a esperanza de volver a vernos. Na eternidade no fai falla despedirse: hai tempo dabondo. Sendo coherente, ocórrese-me, Mamá, que a miña covardía, deste xeito, poida verse atenuada: que máis da que te escriba no día do teu aniversario ou calquera outro!, o caso é que te escriba, non si? O malo é que eu aínda non acadei a eternidade, que sigo a contar e que cada día que pasa é un día máis sen ti; sen Vos, mellor dito. Entón, volven os pesadelos, as pantasmas e o desamparo, e a miña covardía engrosa, medra coma un tumor maligno que impide-me dicirvos todo canto gustaría-me dicirvos, agora que xa non estades en tempos de vida. De seguro, unha covardía máis das miñas: o que tiña que dicirvos, tiña que habelo-vos dito fai moitos anos namentres puidemos contalos todos xuntos.

Os cristiáns afirman que dende o ceo, os limpos de corazón coma ti, ven todo canto acontece na terra. Se é así, ti que considerabas-te unha fervente cristiá, debes saber que o teu sobriño Celsito – un dos teus preferidos, por non dicires que o era – foi levado o teu carón tal como a túa crenza determina. De ser así, estou seguro que non puido ter mellor recibimento. Supoño que Papá estará a acompañarvos. Foi outro golpe duro a ida de Celso. Semella que, dende que volvín de Euskadi, todo o mundo que aquí deixara vaise esboroando coma se dunha maldición se tratara, ou peor: coma se eu fora «gafe»; e o medo, antesala da covardía, estraga-me o espírito. Logo, esperto, e o meu raciocinio lembra-me que seguimos a contar e que os anos pasan e que o paso do tempo non perdoa. Con todo, é-me insuficiente. Remorde-me a conciencia o non poder regresar antes da morte de Papá, as derradeiras verbas que te adiquei e as que mantiven con Celso. Sabía que se ía e que o meu tempo en Euskadi rematara e, aínda así, cheguei tarde. Despedín-me de ti collendo-te da túa dereita e, coa miña sinistra, a máis próxima ao corazón, pousando-a sobre a túa fronte tentei transmitirte o que neses intres sentía, «Durme, Miña Nai!, descansa, Mansiña!», dixen-che con voz trémula coa única intención de que deixaras de sufrir. Co desenlace, instalouse na miña mente a estúpida idea que o dito no foi máis cunha premonición. Ti mellor que ninguén coñeces quen e como somos o meu curmán máis eu: caracteres incompatíbeis.

Mañá presentarei a miña última novela no Porriño... botarei-vos de menos. Se cadra é por iso polo que topei o valor de escribir-che hoxe, porque, polo teu aniversario, xa ves!, non fun quen de face-lo. Se é verdade o que cres, estás convidada, i espero que aló de onde estees botes-me unha man para que todo saia ben... de paso, invita a Papá... é tamén a Celsito... estarei encantado de contarvos as miñas últimas divagacións literarias.

Bicos,

teu fillo que te quere e non te esquece.

rpm´20

Fornelos de Montes, agosto 2020