«CARTAS DESDE GALIZA»

Amado Pai Meu.

Por non perde-la costume sigo mantendo a tradición, si que esta pódese considerar como tal, de escribirche polo teu aniversario. Pode que quen se asome a estas poucas verbas que che adico, tácheme de frívolo e até de morboso. Son consciente da túa ausencia, de que xa non es e non estás e que, polo tanto, escribirche de pouco ha de servirte. É, o que poderíamos chamar, unha quimera. Entón, preguntaraste, como é que sigo a face-lo? Tentarei, se mo permites, expoñerche as miñas razóns, se é que tal exposición entra dentro do racional.

Dende este último punto de vista nada ten de racional todo canto agora estouche a escribir. Ti, que es una persoa intelixente, te-lo advertido dende a primeira letra. Cando alguén fala, fai-no para sexa escoitado, cando alguén escribe, fai-no para seren lido, i eu estou a falarlle a través da escritura a quen xa non é nin está, aínda que o escribir sexa unha consecuencia da fala pero menos perfecta. Con todo, quero seguir falando contigo, seguir escribíndote para, deste xeito, seguir preto de ti, senti-la túa presenza a traveso dun soliloquio de tolos que din os sabios é síntoma de intelixencia.

Sei que non me podes oír e menos lerme, pero quero pensar que as verbas, máis as faladas que as escritas, en algures van parar. Non sei onde, seguramente debido a miña supina ignorancia, pero quero crer que, coma os millóns de átomos que foron ti, as voces, coma ondas conformadas da mesma enerxía que foches ti, iran, quen sabe, a parar nalgún recuncho dos mares do sur ou pode que fiquen atrapadas en estancias máis próximas do que nos maxinamos, e, xa postos, deixémonos levar por andares menos racionais e que a mística nos envolva, e talvez atopemos o consolo — polo menos eu — que fai aproximadamente ano e medio estamos a buscar. Maxinémonos que hai un Ceo, un Lar dos Xustos, como me gusta dicir, no que ti sen dúbida debes de estar por méritos acadados ó longo de túa virtuosa vida, e que, nestes intres, estás a observarme, e por riba do meu lombo estás a ler o que che estou a escribir. De seguro que estaraste a rir ou, polo menos, a sorrir con ese sorriso de Mona Lisa tan tipicamente asentado no acervo da retranca galega. Se a min me fora posíbel poder verte, é probábel que me sentira molesto, consecuencia novamente da ignorancia, por crer que estarías a rirte de min. «— Non é tal, fillo — diríasme –. O que me fai gracia é que seguides a pensar que os de acó, seguimos a pensar como os de aló». Entón, xurde en min a meirande confusión e non acado distinguir, coas miñas imperfectas e mortais facultades, o racional do sensíbel, o místico do metafísico. Logo, só, invadido polo abismo da ignorancia, non son quen de obter resposta algunha. Déitome cos ollos abertos en branco e tento mergullarme na escasa claridade dunha realidade tan mentireira coma calquera conto de fadas e só chego a unha conclusión: con todo, Pai, necesito falar contigo, e por se acaso venme face-lo só e non me toman por intelixente, para disimular, escribote, que é un xeito de face-lo ó través de quen me le e que pasa máis inadvertido.

Xa ves!, é un paradoxo. Teño tanto que dicirche que pouco máis ocórreseme escribirche polo de agora… Polo demais, sería unha ledicia de conto de fadas marxinarte lendo o que aquí o meu corazón, que non a miña mente, quere transmitirte, e que co teu sorriso de Mona Lisa e retranca galega dérasme a túa aprobación.

Para finalizar e mante-la cordura, non te presentarei os meus parabéns polo teu aniversario, xa que este é imposíbel que se de na eternidade.

O teu fillo que non te esquece,

afectuosamente, Coma a un Pai che falo.

rpm’18

Fornelos de Montes, novembro 2018.