«CARTAS DESDE GALIZA»

Amado Pai Meu.

“[…] Se é unha lei natural que, do mesmo xeito que o noso nacemento procúranos o comezo de todas as cousas, así tamén a morte é o fin delas, do mesmo modo que nada atangueunos antes de nacer, así tamén nada atangueranos despois de morrer. Que mal pode haber nesta circunstancia, dado que a morte non atangue nin aos vivos nin aos mortos? Estes xa non existen, aos vivos non lles pode afectar”.

(Disputaciones Tusculanas, Marco Tulio Cicerón).

Tal como lle dicía a mamá na última «CARTAS DESDE GALIZA», son máis de vida que de morte. Por iso, hoxe, día do teu aniversario terreal, decidín falar un anaco contigo, aínda que non saiba moi ben que dicirche ou contarche. Pero algo ocorreráseme. Do que si estou seguro é de que non che vou falar do paso do tempo, de sumar ou de deixar de sumar anos. Diso, creo, xa falamos dabondo noutras destas misivas.

Lembro sendo un neno, aló na Francia, na que ti migraras co obxectivo, entre outros, de proporcionarme unha mellor vida da que ti tiveches, pensar, non recordo por que motivo, sobor da morte. Se a memoria non me falla, creo que foi estando no precario retrete que compartiamos coa veciñanza cando se me deu por pensar no máis aló. Non era máis cun cativo de pouco máis de dez pu doce anos, pero, por primeira vez na miña curta existencia, tomei plena conciencia da miña finitude. Esquecín as ideas, as verbas exactas que neses breves pero intensos intres cruzaron a miña mente. O que non esquecín — e aínda non esquezo — foi as sensacións que vivín. A máis notoria foi a do medo. Supoño que é o normal, máis tratándose dun neno.

Fun medrando e o tempo semellou dalgún xeito agochar as pantasmas dos meus infantís pesadelos, un erro no que con demasiada frecuencia adoitamos todos caer. Até que chegou o momento, e ti primeiro, e túa «migha» pouco despois, deixáchesme só, orfo de referencias. E os pesadelos coas súas pantasmas voltaron a aniñar na miña febril e pueril mente. O medo volveu a agocharse nas tebras do meu interior, se é que algunha vez deixara de estar presente. Non quero marearte coas miñas paranoias, pero falar contigo sempre foi a miña mellor terapia: ti non só es meu pai, é-lo meu asesor espiritual.

Imaxino arestora o teu sorriso de enxebre retranca galega, ti que tes superado semellantes cuestións existenciais, que oíchesme disertar tantas veces sen pestanexar — ámbolos dous — sobor da morte e a vida e oufanarme da miña pouca predisposición a determinación e predeterminación. Entendo o teu sorriso, pero ti, a túa vez, tes que entende-la miña necidade. Pero quen e quen de responder. Nós, os de aquí, por suposto que non. E vos, se é que aló estades, ren nos dicides, ren aclarades; como adoitabas dicir: «Até o de agora, que se saiba, de aló ninguén escribiu». Gustaríame seren como os cristiáns que creen na vida eterna aferrándose á esperanza coma a un cravo ardente, ou abrazaren unha desas filosofías que postulan o non medo a aquilo que non coñecemos, do que nada sabemos. Como imos terlle medo a aquilo do que ren sabemos, do que nada coñecemos? Pensando-o ben, é absurdo. Así e todo, a miña afouteza é limitada, a pesar de presumiren de seres máis de saber que de crer. Só se cre do que non se sabe, pero seica quen cre é máis feliz.

Xa ves, Pai, eu que dicíache ao comezo desta que non sabía que dicirche ou contarche, e só ocórreseme falar do meu medo a morte cun morto. E con quen ía falar dela, senón? Seica o resto dos vivos, por ser mortais, ocórrelles, absurdamente, o mesmo. A morte nada ten de malo, ren dela temos que temer. O único que me pasa, Pai, é que miña finitude lévame ó egoísmo e a ter moitas saudades de ti.

Despídome de ti, papá, antes de que me faga — e que che faga — máis preguntas… bicos a mamá.

Teu fillo que te quere e non te esquece.

rpm'20

Fornelos de Montes, novembro 2020.